Keshilltarja e Kryeminstrit Berisha, fshehu 1 milion dollare

Në rast se znj.Suzana Guxholli nuk do të divorcohej nga bashkëshorti i saj, ndoshta kurrë nuk do të mësohej pasuria reale e këshilltares ekonomike të kryeministrit Sali Berisha.
Mirëpo përpjekja për të përfituar pjesën e saj nga divorci ka prodhuar një dokument, të cilin vetë zonjës Guxholli ndoshta nuk i ka shkuar në mendje se dikush do ta krahasonte me deklaratat e saj të pasurisë.
Por ja që ky krahasim është bërë. Dhe prej këtij krahasimi rezulton një skandal që kap (duke e mbajtur edhe pak me hatër) shifrën mbi 1 milion dollarë të padeklaruara në formë kesh dhe disa prona, mes të cilave një apartament në Budapest, për të cilin do flasim në numrat e ardhshëm.
Zonja Guxholli 55 vjeç ka kërkuar të divorcohet nga bashkëshorti, inxhinieri Besnik Pani. Në ndarjen e pasurisë ajo ka dëshiruar t’i provojë gjykatës që kontributet e saj në familje kanë qenë shumë më të mëdha se ato të bashkëshortit. Për këtë shkak është caktuar një eksperte kontabël, e cila është ngarkuar të llogarisë të gjitha fitimet e zonjës Guxholli në vite.
Këtë akt ekspertim “Shekulli” e posedon dhe aty janë me saktësi të gjitha fitimet e zonjës Guxholli nga mesi i viteve ‘90 deri në vitin 2006 kur u emërua këshilltare ekonomike nga z.Berisha, i sapobërë kryeministër i ri i vendit.

Dhe nuk janë pak. Në aktin e ekspertimit të Gjykatës i ndërtuar mbi bazën e dokumenteve të dorëzuara nga vetë znj. Guxholli si prova, shihen shifra që variojnë nga 10 e 20 mijë dollarë deri në 300 apo 400 mijë dollarë dhe pagesa të tjera në ish-markën gjermane një prej të cilave mbi 190 mijë marka. Të gjitha bashkë bëjnë mbi 1 milion dollarë, pa llogaritur madje rrogat si pedagoge. Shumica e këtyre pagesave janë për konsulenca dhe në formë bursash. Janë të shumta dhe kush dëshiron t’i qëmtojë një më një, mund t’i vemë në dispozicion aktin e ekspertimit të gjykatës, në bazë të të cilit është marrë vendimi për përpjestim pasurie me shkak divorcin.

***
Dokumenti i Gjykatës është i qartë në shifra dhe mbledhja e tyre e kalon shumën e 1 milion dollarëve. Kur në 2006 znj.Guxholli u bë këshilltare e kryeministrit, këto të ardhura duhej të deklaroheshin. A janë deklaruar? Le t’i hedhim një sy deklaratës së znj.Guxholli.

Në këtë deklaratë pasurie janë shënuar një apartament banimi (për të cilin në deklaratë thuhet se e ka përfituar si kompensim), një automjet Volkvagen Polo, dhe tri llogari bankare, njëra prej të cilave 1 milion lekë (me  shpjegimin se këto para i ka të trashëguara nga Banka e Kursimeve), tjetra në Budapest 8 mijë dollarë dhe një llogari të tretë 24 mijë euro.  Me siguri që znj.Guxholli kur nuk ka deklaruar pjesën tjetër të parave nuk ka menduar se disa vite më vonë do divorcohej dhe se në divorc do t’i duhej të paraqiste shifrat reale. Dhe nuk mbaron këtu.

***

Në deklaratat e pasurisë së këshilltares ekonomike të kryeministrit nuk “mungojnë në apel” vetëm shifrat me nga 6 zero, por edhe një apartament në Budapest si dhe një truall në qendër të Tiranës. Për këto do flasim numrin e nesërm.

Politikanët më të pasur se shteti

(E plotësuar) Sa ka rezerva financiare shteti i Kosovës, edhe më shumë pasuri kanë politikanët vendorë. Qindra miliona euro është pasuria e zyrtarëve të lartë kosovarë, ku përfshihet pasuria e paluajtshme, aksionet në kompani të ndryshme, paratë e gatshme dhe veturat luksoze. Përderisa paratë e shtetit të Kosovës që mbahen në Bankën Qendrore të vendit nuk e kalojnë shumën prej 150 milionë euro.
Pasuria e zyrtarëve është publikuar të hënën nga Agjencia Kosovare Kundër Korrupsionit, përderisa nga viti 2007, kur e kanë deklaruar pasurinë, pasuria e politikanëve është shumëfishuar.
Në krye të listës së pasanikëve të politikës qëndron lideri i Aleancës Kosova e Re, Behgjet Pacolli, i cili njëherit është edhe zëvendëskryeministër, me 176 milionë euro pasuri, pastaj deputeti i Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, Ramiz Kelmendi, dhe njëherit pronar i zinxhirit të hipermarketeve ETC me 56 milionë euro pasuri, deputeti i LDK-së, Hashim Deshishku, me 13 milionë euro pasuri, deputeti i “Vetëvendosjes”, Florin Krasniqi, me pasuri të vlerësuar rreth 10 milionë euro, etj.
Grabovci dhjetëfishoi pasurinë
Pasuria e shefit të deputetëve të partisë në pushtet(PDK), Adem Grabovci, në vitin 2012 ka arritur në mbi 1.6 milionë euro.
Pasuria e paluajtshme e Grabovcit është vlerësuar 1 milionë e 630 mijë euro, vetura të markave Audi A6, BMW dhe Golf 6, 21 mijë euro para të gatshme në bankat në vlerë prej 21 mijë euro.
Të ardhurat vjetore familjare të të tij janë rreth 30 mijë euro.
Në vitin 2007 Grabovci kishte qenë shumë më i varfër. Ai në atë kohë kishte deklaruar një banesë në vlerë prej 120 mijë euro dhe një veturë 12 mijë euro. Për pesë vjet pasuria e Grabovcit është dhjetëfishuar.
Ish- komandanti i UÇK-së, Azem Syla, ka deklaruar 170 mijë euro pasuri të paluajtshme, 30 mijë euro veturë të markës “Landrover”.
Deputeti i AAK-së, Ahmet Isufi, ka deklaruar 255 mijë euro pasuri të paluajthshme dhe 17 mijë euro veturë.
Më i varfër se të gjithë deputetët është lideri i “Vetëvendosjes” Albin Kurti, i cili nuk ka deklaruar pasuri të paluajtshme. Ai ka deklaruar pagë vjetore nga Kuvendi prej më pak se 18 mijë euro dhe 1384 euro në vit të ardhura si kolumnist në gazetën “Zëri”.
Shefi i deputetëve të LDK-së, Ismet Beqiri, nuk e ka deklaruar pasurinë. Ndërsa bashkëpartiaku i Beqirit, Arben Gashi, ka deklaruar 150 mijë euro pasuri të paluajtshme, 35 mijë euro vetura, 15 mijë euro para të gatshme në banka.
Shefi i grupit parlamentar të AAK-së, Ardian Gjini, ka deklaruar 460 mijë euro pasuri të paluajtshme, vetura në vlerë prej 15 mijë euro.
Berati më i pasur se Thaçi

Ish- gazetari, Berat Buzhala, i cili është deputet i PDK-së në Kuvend, nuk ua lëshon rrugën shumë politikanëve për pasuri. Ai madje është më i pasur se lideri i partisë dhe njëherit kryeministër, Hashim Thaçi.
Pasuri e paluajtshme e Buzhalës është 720 mijë euro, 39 mijë euro vetura, ndërsa para të gatshme 6000 euro. Të hyrat vjetore si deputet i Kuvendit dhe analist për media në IPKO të Buzhalës janë 50 mijë euro.
Numri dy i AAK-së, Blerim Shala, ka deklaruar pasuri të paluajtshme 100 mijë euro, 220 mijë euro para të gatshme, 5000 euro veturë të markës “Passat”.
Bashkëpartiaku i Shalës, Daut Haradinaj, ka deklaruar 210 mijë euro pasuri të paluajtshme, 50 mijë euro vetura, 11 mijë euro para të gatshme.
Deputeti i PDK-së nga Ferizaj, Elmi Reçica, ka deklaruar pasuri e paluajtshme në vlerë prej 215 mijë euro, veturë 15 mijë euro dhe 7000 euro para të gatshme.
Deputeti i “Vetëvendosjes” Florin Krasniqi ka deklaruar pasuri të paluajtshme në vlerë prej 6.7 milionë euro, vetura 50 mijë euro,aksione në kompani të ndryshme 3.2 milionë euro dhe rreth 23 mijë euro para të gatshme.
Ish-ministri i Transportit, Fatmir Limaj, ka deklaruar pasuri të paluajtshme në vlerë prej 900 000 euro, 45 mijë euro vetura.
Hashim Deshishku nga LDK ka deklaruar pasuri të palujtshme në vlerë prej 6.7 milionë euro dhe aksione në kompani të ndryshme në vlerë prej 6.5 milionë euro.
Latif Gashi nga PDK ka deklaruar pasuri të paluajtshme 340 mijë euro dhe 56 mijë euro vetura.
Ish-zëvendëskryeministri Lutfi Haziri ka deklaruar pasuri të palujtshme 1 milion e 650 mijë euro dhe 100 mijë euro para të gatshme.
Ish-ministri i Tregtisë dhe Industrisë, Lutfi Zharku, ka deklaruar pasuri e paluajtshme në vlerë prej 320 mijë euro, veturë në vlerë prej 14 mijë euro dhe 17 mijë euro para të gatshme.
Rexhep Selimi i “Vetëvendosjes” ka deklaruar pasuri të palujtshme 150 mijë euro dhe veturë 22 mijë euro.
Kelmendi, deputeti më i pasur
Pasuri dhjetëramilionëshe ka deklaruar deputeti i AAK-së, Ramiz Kelmendi. Pasuria e paluajtshme e tij është 46 milionë euro, 8 milionë euro pasuri të luajtshme dhe 2.8 milionë euro para të gatshme.
Kelmendi ka deklaruar edhe detyrime financiarë në vlerë prej 13 milionë euro, përderisa të hyrat e tij dhe bashkëshortes janë rreth 85 mijë euro.
Nënkryetari i Kuvendit të Kosovës, Sabri Hamiti, ka banesë në vlerë prej 200 mijë euro dhe 88 mijë euro para të gatshme.
Ish-ministri i Punëve të Jashtme, Skender Hyseni, ka pasuri të paluajtshme në vlerë prej 500 mijë euro, vetura në vlerë prej 41 mijë euro dhe 105 mijë euro para të gatshme.
Djali i presidentit të ndjerë Ibrahim Rugova, Uka, ka pasuri të paluajtshme në vlerë prej 2.2 milionë euro dhe veturë në vlere prej 25 mijë euro.
Xhavit Haliti nga PDK ka pasuri të paluajtshme 2.1 milionë euro, 32 mijë euro pasuri të luajtshme dhe 160 mijë euro para të gatshme.
Ish-ministri i Bendshëm, Zenun Pajaziti, ka pasuri të paluajtshme 320 mijë euro, vetura 10 mijë euro.
176 milionë euro pasuria e Pacollit
Kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi, në formularët e Agjencisë Kundër Korrupsionit ka vetëdeklaruar se ka në pronësi tokë për ndërtimin e shtëpisë e cila ka vlerë prej 157 mijë euro, shtëpi në ndërtim në vlere prej 220 mijë euro, 180 mijë euro tokë bujqësore, 80 mijë euro shtëpi, 13 mijë euro veturë si dhe 22 mijë euro para të gatshme në bankë.
Zëvendësi i tij, Behgjet Pacolli, zëvendëskryeministër i Kosovës, ka deklaruar se ka 80 milionë euro aksione në kompani anonime që operojnë jashtë Kosovës, tokë 90 mijë euro, lokal afarist 700 mijë euro, tokë 111 mijë euro, tokë 223 mijë euro, tokë 73 mijë euro, tokë 244 mijë euro, lokal 89 mijë euro, lokal 900 mijë euro, tokë 126 mijë euro, tokë 44 mijë euro, tokë 336 mijë euro, tokë 326 mijë euro, tokë 6,6 milionë euro shtëpi 16 milionë euro, “Hotel Iliria” 24 milionë euro, “Hotel Grand” 3,3 milionë euro, vetura 194 mijë euro, kapital në Bankën Ekonomike 17 milionë euro, kapital në kompaninë e sigurimeve “Siguria” 22 milionë euro, si dhe 3, 6 milionë euro para të gatshme.
Edhe zëvendëskryeministri tjetër i Kosovës Bujar Bukoshi ka deklaruar se ka në pronësi një shtëpi në vlere prej 400 mijë euro, ambulancë 200 mijë euro, vreshtë dhe tokë 55 mijë euro, banesë 60 mijë euro, tokë 4500 euro, veturë 1000 euro si dhe para të gatshme 4100 euro.
Besim Beqaj, ministër i Zhvillimit Ekonomik, në formularin e deklarimit të pasurisë në Agjencinë Kundër Korrupsionit, ka deklaruar se ka në pronësi shtëpi 232 mijë euro, 80 mijë euro tokë, 500 mijë euro tokë dhe shtëpi familjare, dy vetura në vlerë prej 62 mijë euro, si dhe 96 mijë euro para të gatshme.
Vlora Çitaku, ministre e Integrimeve Evropiane, ka deklaruar se ka në pronësi dy banesa në vlerë prej 140 mijë euro, si dhe një veturë në vlerë prej 6500 euro.
Hajredin Kuçi, ministër i Drejtësisë dhe zëvendëskryeministër në Qeverinë e Kosovës, ka deklaruar se ka në pronësi 2 shtëpi në vlerë prej 400 mijë euro, tokë 17 mijë euro, veturë “Audi” 12 mijë euro, si dhe para të gatshme 7 mijë euro.
Bedri Hamza, ministër i Financave, ka deklaruar se ka në pronësi tokë pune prej 100 mijë euro, banesë 70 mijë euro, dy vetura në vlerë prej 20 mijë ero, si dhe 34 mijë e 500 euro para të gatshme në bankë.
Ramë Buja, ministër i Arsimit, ka deklaruar se ka në pronësi një banese në vlere prej 133 mijë euro, shtëpi 100 mijë euro, oborr 15 mijë euro, veturë 21 mijë euro.
Dardan Gashi, ministër i Planifikimit Hapësinor, ka deklaruar se ka në pronësi një banesë e cila ka vlere prej 500 mijë euro, shtëpi 230 mijë euro, shtëpi 300 mijë euro, veturë 7000 euro, 34 mijë euro para të gatshme dhe aksione në letra me vlerë.
Blerand Stavileci, ministër i Bujqësisë, ka deklaruar banesë prej 100 mijë euro, lokal prej 48 mijë euro, dy vetura 33 mijë euro, para të gatshme 3300 euro.
Ibrahim Makolli, ministër i Diasporës, ka deklaruar se ka në pronësi një banesë në vlere prej 60 mijë euro, veturë 5 mijë euro, para të gatshme 600 euro.
Mimoza Kusari, ministre e Tregtisë dhe Industrisë dhe zëvendëskryeministre e Qeverisë së Kosovës ka deklaruar 200 mijë euro banesë, 70 mijë euro shtëpi, 4500 euro para të gatshme.
Ferid Agani, ministër i Shëndetësisë, ka banesë në Prishtinë në vlere prej 150 mijë euro, banese 65 mijë euro, truall 25 mijë euro, automjet 15 mijë euro, inventarë në ambulance 10 mijë euro, inventar në shtëpi 10 mijë euro, stoli ari 3 mijë euro, para të gatshme rreth 1500 euro.
Agim Çeku, ministër i FSK-së, 2 shtëpi 300 mijë euro, 3 banesa 175 mijë euro, shtëpi dhe tokë 110 mijë euro, 3 vetura 19 mijë euro, para të gatshme rreth 2500 euro.
Radoica Tomiq, ministër për Kthim, vetëm një veturë 10 mijë euro.
Deputetët milionerë
1.Ramiz Kelmendi(AAK)
Pasuri e paluajtshme 46 milionë euro
Pasuri e luajtshme 8 milionë euro
Para të gatshme 2.8 milionë euro
Detyrime 13 milionë euro
2.Hashim Deshishku(LDK)
Pasuri e paluajtshme 6.7 milionë euro
Aksione 6.5 milionë euro
3.Florin Krasniqi(VV)
Pasuri e paluajtshme 6.7 milionë euro
Vetura 50 mijë euro
Aksione 3.2 milionë euro
Para të gatshme 23 mijë euro
Huazime 1.6 milionë euro
4.Ukë Rugova(Lista Ibrahim Rugova)
Pasuri e paluajtshme 2.2 milionë euro
Automobil 25 mijë euro
5.Xhavit Haliti (PDK)
Pasuri e paluajtshme 2.1 milionë euro
Pasuri e luajtshme 32 mijë euro
Para të gatshme 160 mijë euro
6.Lutfi Haziri(LDK)
Pasuri e paluajtshme 1 milion e 650 mijë euro
Para të gatshme 100 mijë euro
Të hyra familjare vjetore më pak se 30 mijë euro
7.Adem Grabovci(PDK)
Pasuria e paluajtshme 1 milion e 630 mijë euro
Vetura: Audi A6, BMW, Golf 6
Para të gatshme në banka 21 mijë euro
8.Fatmir Limaj(PDK)
Pasuri e paluajtshme 900 000 euro
Vetura 45 mijë euro
Kredi 40 mijë euro
Paga mujore 1300 euro
Pasanikët e Qeverisë
1. Behgjet Pacolli 176 milionë euro
2. Dardan Gashi 1 milion e 67 mijë euro
3. Besim Beqaj 970 mijë euro
4. Bujar Bukoshi 720 mijë euro
5. Hashim Thaçi 670 mijë euro
6. Agim Çeku 600 mijë euro
7. Hajredin Kuçi 435 mijë euro
8. Mimoza Kusari 274 mijë euro
9. Ramë Buja 270 mijë euro
10. Bedri Hamza 225 mijë euro
Pasuria e deklaruar më 2007
Hashim Thaçi= 360 000 euro
Fatmir Limaj= 900 000 euro
Adem Grabovci= 132 000 euro
Ramë Buja= 150 000 euro
Skënder Hyseni= 350 000 euro
Krasniqi, Hoxhaj, Rexhepi...
Pasuria e kryekuvendarit Jakup Krasniqi, Enver Hoxhaj, ministër i Punëve të Jashtme, Bajram Rexhepi, ministër i Punëve të Brendshme, Sllobodan Petroviq, Fehmi Mujota, ministër i Infrastrukturës, Nenad Rashiq, ministër i Punës, Memli Krasniqi, ministër i Kulturës, Mahir Jagxhillar, ministër i Administratës Publike ende nuk është bërë publike.
“Ministri Enver Hoxhaj ka deklaruar pasurinë. Formulari është në proces të skenimit nga Agjencia Kundër Korrupsion dhe sot do të bëhet publikimi i saj”, ka thënë Artan Behrami, zëdhënës i MPJ-së.
Fakte
Presidentja veç 778 euro në bankë
Presidentja e Kosovës Atifete Jahjaga, ndonëse jeton në Prishtinë, ajo fare nuk e ka deklaruar shtëpinë, apo banesën e saj.
Në formularin e Agjencisë Kundër Korrupsionit (AKK) presidentja ka deklaruar se ka në pronësi një veturë “Golf” në vlerë prej 6000 euro, si dhe 778 euro para në një bankë komerciale në vend.
Guvernatori me 13 llogari bankare
Guvernatori i Bankës Qendrore të Kosovës, Gani Gërguri, aktualisht e mban primatin për numër të madh të llogarive bankare. Guvernatori ka deklaruar se ka në shfrytëzim 13 llogari bankare në të cilat ai ka më shumë se 52 mijë euro.
Po ashtu, guvernatori ka deklaruar se ka në pronësi dy banesa, vlera e të cilave është 130 mijë euro, si dhe 33 ari tokë në vlere prej 13 mijë euro.
Smakaj 700 euro pagë mujore
Edhe shefi i Agjencisë së Intelegjecës, Bashkim Smakaj, nuk qëndron keq sa i përket pasurisë. Ai ka deklaruar se ka në pronësi një truall me vlere prej 60 mijë euro, dy shtëpi në vlere prej 115 mijë euro, tokë pune prej 100 mijë euro dhe katër hektarë mal në vlere prej 50 mijë euro.
Shefi AIK-ut po ashtu ka deklaruar se aktualisht në llogarinë e tij bankare i ka 12 mijë euro.
Hajdari me X5
Hajdar Beqaj, kryeshef i ndërmarrjes “Ibër Lepenc”, ka deklaruar në Agjencinë Kundër Korrupsionit se ka në pronësi një banesë në vlere prej 78 mijë euro, truall 50 mijë euro, shtëpi dhe truall në vlere prej 550 mijë euro, si dhe 150 mijë euro pyll. Beqaj po ashtu ka deklaruar se ka në pronësi një veture BMW X5 në vlerë prej 30 mijë euro.

Gjukaj 8 mijë euro stoli ari
Drejtori i Korporatës Energjetike të Kosovës, Arben Gjukaj, ka deklaruar se në llogaritë e tij bankare ai ka të deponuara hiç më pak se 86 mijë euro. Ai po ashtu ka deklaruar se ka në pronësi një truall dhe një sipërfaqe të tokës, por për asnjërën nga to nuk ka caktuar çmim.
Drejtori Gjukaj po ashtu ka deklaruar se ka edhe një veture në vlere prej 6500 euro, si dhe 8 mijë euro stoli ari.

Lavdim Hamidi & Enis Veliu | 22-05-2012 02:17 CET

Rinas, si i shpëtoi trafiku i klandestinëve sistemit TIMS

TIRANE- Krerët e Komisariatit të Rinasit, rezultojnë të jenë përfshirë favorizimin e kalimit të paligjshëm të klandestinëve nga Shqipëria drejt vendeve të BE-së. Ky është konkluzioni në të cilin kanë dalë specialistët e Drejtorisë së Standardeve Profesionale në Policinë e Shtetit. Ky përfundim lexohet në relacionin përfundimtar të hartuar nga kjo Drejtori në lidhje me rastet e kalimit të paligjshëm të kufirit si dhe kalimit me dokumente të falsifikuar të një numri të konsiderueshëm personash nga Kosova drejt vendeve të BE-së. Ky relacion i është dërguar Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë së Shtetit, Hysni Burgaj, ndërsa për dijeni i është referuar edhe Drejtorisë Rajonale të Kufirit dhe Migracionit, (DRKM) të Tiranës. Historia e trafikut të klandestinëve e zbuluar nga hetuesit e Policisë, të SHKB-së dhe të Policisë së Kufirit nisi të zbulohej në muajt janar dhe shkurt të këtij viti, pas kthimit të disa personave me shtetësi kosovare nga vendet e BE-së.
Sipas raportit, me datat një dhe 10 shkurt 2012, janë kthyer katër persona kosovarë. Ata janë kthyer me cilësinë e personit të depërtuar pasi janë kapur me dokumente false nga policia Italiane. Ata janë kthyer dhe janë regjistruar në librin e personave të depërtuar nga specialistët përkatës. Nga verifikimi i kryer për këta persona, ka rezultuar se ata kanë dalë nga Rinasi me datën 31 janar dhe 10 shkurt me linjën ajrore Tiranë- Bergamo me një nga kompanitë ajrore që operojnë në këtë linjë. Sipas raportit këta persona nuk figurojnë të regjistruar në sistemin TIMS, në kohën e kthimit të tyre në kategoritë përkatëse.Pokështu nuk gjenden praktikat shoqëruese të tyre si dhe nuk janë regjistruar në formularët përkatës dhe nuk janë paraqitur në komunikatat ditore.
Për të njëjtët raste të kthimit të kosovarëve me këto data, është proceduar disiplinarisht shefi i Seksionit Operacional Munir Shira, si dhe disa hetues dhe oficerë të tjerë të Policisë Kufitare. Kthime të personash të tillë me mangësi në dokumentacion, janë vërejtur nga verifikimet në datat 11 Shkurt, e 21 shkurt. Në të gjithë rastet, nuk janë gjetur praktikat shoqëruese të personave të depërtuar nga vendet e BE-së, kryesisht ato të vendeve pjesë e zonës Shengen.Pokështu mangësi në regjistrimin e personave në sistemin TIMS, janë regjistruar thuajse në pjesën më të madhe të rasteve të personave që kanë kaluar kufirin nga aeroporti i Rinasit, apo edhe në hyrje të tyre.
Kompanitë ajrore të cilat kanë kryer transportimin e personave nga Shqipëria drejt vendeve të BE-së, kanë konfirmuar në disa raste nëpërmjet shkresave përkatëse se personat rikthyer në Shqipëri kishin kaluar, pa u regjistruar në sistemin e policisë kufitare TIMS. Për këtë shkak si dhe veprime të tjera, në fund të muajit shkurt të vitit të kaluar, Drejtori i Policisë Kufitare të Tiranës, urdhëroi pezullimin e 17 punonjësve të Policisë së Shtetit, që shërbenin në aeroportin e Rinasit. Ndër ta ishin, shefi i Hetimit të Krimeve, në aeroportin e Rinasit, Komisar Astrit Gjonpali, shefi i Seksionit Operacional, Munir Shira, si dhe 15 oficerë të tjerë. Ndër ta, ishin dy oficere me gradën nënkomisare, të cilat kryenin funksionin e dhe disa oficerë të tjerë. Për pesë nga këta oficerë Drejtoria e Standardeve Profesionale, ka kërkuar largimin nga radhët e Policisë së Shtetit, ndërsa për të tjerët është propozuar ulja e tyre në gradë si dhe masa të tjera disiplinore sipas përgjegjësive.

Oficerja që zbuloi rrjetin dhe denoncoi shefin e krimeve
TIRANE- Në lidhje kalimin e disa personave përmes aeroportit të Rinasit, Nënkomisare Etleva Kadillari, nëpërmjet një informacioni dërguar Drejtorisë së Policisë Kufitare të Tiranës ka sqaruar se me 10 shkurt të këtij viti, ka qenë në turnin e parë në shërbim. Sipas saj rreth orës 14:30, i ka shkuar në kabinën e saj, shefi i seksionit të hetimit, Astrit Gjonpali, i cili i ka thënë se duhej të qëndronte në punë deri në orën 19:00, pasi duhej të kalonte dy persona nëpërmjet saj. Sipas pretendimit të Kadillarit, ajo kundërshtoi kërkesën e shefit të Hetimit të Krimeve, ndërsa më pas ai i përsëriti se duhej të vinin dy kosovarë dhe se duhej të kalonin nëpërmjet Etlevës. Një veprime të tillë, oficerja Kadillari, ka mohuar ta kryejë
“Në përfundim të turnit, ajo ka shkuar në zyrë të dorëzonte vulën, ku aty ka gjetur shefin e seksionit operacional, Munir Shira, i cili i ka thënë përgjegjëses së turnit Nirda Dushi se duhet të rrinte një kontrollor pasdite se do të kishte fluks dhe se për këtë do të bënte shënim në librin e shërbimit. Etleva në informacionin e ka sqaruar se për shkak të kërkesës së shefit të seksionit operacional, ajo vazhdoi shërbimin në kabinat e daljes dhe aty kanë ardhur dy shtetasit, për të cilët i kishte thënë porosi shefi i seksionit të hetimit. Në deklarimin e saj, të dhënë më 29 shkurt 2012 ajo ka sqaruar se i ka lënë të kalojnë dy shtetasit pasi kishte ndërhyrë Astrit Gjonpali” thuhet në relacionin e Drejtorisë Së Standardeve Profesionale, drejtuar kreut të Policisë Hysni Burgaj dhe Drejtorisë Rajonale të Kufirit. Këta dy shtetas kanë paraqitur pasaportat kosovare, si dhe leje qëndrimi franceze dhe janë lënë të kalojnë, duke i regjistruar në sistemin TIMS.
Të nesërmen, Etleva ka pyetur shefin e krimeve se çfarë është bërë me këta shtetas që kaluan në këtë rast dhe ai i ka thënë se janë kthyer INAD, por të vazhdonte punën se do të merrej ai. Shtetasit kosovarë, që kanë kaluar nëpërmjet kabinës ku punonte Etleva Kadillari, janë Nazer Azeri dhe Valmir Thaçi dhe janë kthyer INAD të nesërmen e datës 11 shkurt 2012. Në deklarimin e saj, të dhënë më datë 29 shkurt 2012, ndër të tjera kjo punonjëse ka sqaruar se i ka lënë të kalojnë këta dy shtetas, pasi i kishte ndërhyrë Astrit Gjonpali dhe se për këtë nuk ka njoftuar asnjë nga eprorët e saj. Megjithatë, ajo ka vendosur t’ia dërgojë këtë shqetësim drejtorit të kufirit, duke e vënë në lëvizje për organizimin e trafikut. Drejtori i kufirit ka lajmëruar Drejtorinë e Përgjithshme të Policisë, duke nisur hetimet paraprake dhe nga informacionet e grumbulluara është vënë në lëvizje edhe Drejtoria e Shërbimit të Kontrollit të Brendshëm”, thuhet në raport. Përveç rastit të mësipërm, ndaj Kadillarit, ka pasur edhe një rast tjetër, ku ajo ka qenë nën procedim disiplinor, pasi ajo ka qenë në shërbim me 20 janar, kur ka kaluar një shtetas kosovar me emrin Alban Hamiti. Për këtë person, Kadillari ka mohuar të ketë dijeni. Për këtë situatë, është pyetur edhe ish- shefi I hetimit të krimeve, në komisariatin e Rinasit Astrit Gjonpalaj. Ai ka mohuar që të ketë ndikuar po të ketë kërkuar nga kjo oficere apo edhe oficerë të tjerë favor me qëllim kalimin e personave të ndryshëm me ndërhyrjen e tij.

Trafiku i klandestinëve drejtori i Aeroportit të Rinasit nën akuzë
Drejtori i areoportit “Nënë Tereza” është dërguar si i pandehur në gjykatë në vijim të hetimeve nga njësia “Task-Force” për një rrjet të akuzuarish që prodhonin viza false për kalimin e paligjshëm të kufirit. Burime të sigurta të “Top Channel” pohuan se Fatjon Hoxha do të gjykohet në gjykaten penale të Tiranës për akuzën e falsifikimit, ndërkohë që prokuroria ka tentuar disa herë përpara se të mbyllte hetimet për t’i komunikuar akuzën dhe pasi ka hasur në heshtjen e tij, i ka dërguar aktet me postë në zyrë. Ai akuzohet se në bashkëpunim me disa persona të tjerë, të arrestuar gjatë një operacioni të bujshëm nga krimi ekonomik-financiar, duke përfituar nga pozicioni i tij si drejtor i aeroportit, në bashkëpunim me shoferin e tij Ismail Gërbi, edhe ky i pandehur, ka lëshuar dokumente sikur disa persona ishin të punësuar në areoport, ndërkohë që kur këta shtetas kanë kaluar kufirin në vijim të hetimeve, autoritetet spanjolle kanë konfirmuar implikimin e Hoxhës. Operacioni për zbulimin e këtij rrjeti ku ndodhet nën akuzë 10 persona, mes të cilëve, Myslym Hysko, Artur Demi, Ismail Gërbi, Manol Papadhimitro dhe Fraklin Frekollari u publikua kohë më parë me mjaft bujë. Policia tha në atë kohë që të dyshuarit prej kohësh falsifikonin dokumenta që nga vizat, patentat dhe dokumenta të tjerë zyrtare përballë shumave nga 100 euro deri në 600 euro. / Top Channel

Javën e kaluar u kërkua përjashtimi i 5 oficerëve nga Policia
TIRANE- Javën e kaluar, me 19 prill, Drejtoria e Standardeve Profesionale, vendosi të propozojë përjashtimin nga radhët e policisë të 5 oficerëve dhe ndëshkimin e disa të tjerëve me masa më të lehta disiplinore si ulje në gradë apo ndëshkime të tjera, pasi ishte gjetur se shumë nga këta persona ishin përfshirë në favorizimin e kalimit të paligjshëm të klandestinëve nga Shqipëria drejt vendeve të BE-së. Të ndëshkuarit dyshohet se merrnin 3800 euro mesatarisht për çdo person që kalonte drejt vendeve të BE-së me dokumente false. Për të gjithë personat mësohet se Shërbimi i Kontrollit të Brendshëm në Ministrinë e Brendshme, ka referuar procedimin penal në prokurorinë e rrethit për disa akuza penale. Më parë të ndëshkuarit ishin proceduar disiplinarisht me pezullim nga detyra me urdhër të Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë së Shtetit. Të larguarit janë: Mynir Shira, me detyrë kryekontrollor, si dhe Bekim Lika, Edison Ahmetaj, Alkida Shima, dhe Nirda Lushi. Ata kanë kryer funksione dhe detyra si kontrollorë dhe përgjegjës turnesh, ndërsa u larguan nga Policia e Shtetit, për abuzime të rënda të cilësuara nga krerët e Policisë së Shtetit si dhe shkelje të gjetura gjatë punës së tyre. Ndër personat e pezulluar dhe të ndëshkuar me ulje në gradë është edhe ish- shefi i krimeve të Rinasit, aktualisht shef komisariati në Laç, Komisar Astrit Gjonpalaj. Ndërkaq për shtatë të tjerët, të gjithë kontrollorë, pas masë së pezullimit nga detyra është marrë masa e uljes së tyre në gradë.

Shqiptarët kthehen në bullgarë, Sofja lëshon 1500 pasaporta për goranët

Censusi i popullsisë i zhvilluar në Shqipëri përmes vetëdeklarimit rrezikon të mos merret në konsideratë nga fqinjët tanë. Kjo pasi problemi i pakicave mbetet i hapur edhe për një vend si yni, i njohur si gjerësisht homogjen të paktën sipas regjistrimit të fundit të popullsisë. Një arsye më shumë për këtë është edhe fakti se vetë qeveria shqiptare nuk sugjeron më regjistrimin e vitit 1989 si shifër më të fundit për përbërësit demografikë të popullsisë, por me gjasë është në pritje të publikimit të rezultateve nga INSTAT-i.
Ndërkohë deri në këtë pikë, fqinjët rajonalë kanë bërë hapa përpara për të “mbjellë” farën e minoriteteve, të cilat gjithsesi ekzistojnë por duket se po kalojnë si pjesë integrale e agjendave politike. Përdorimi i pasaportës së BE-së është një instrument shumë i dobishëm dhe Bullgaria po e përdor atë në mënyrën më të mirë të mundshme. Agjencia SETIMES bën me dije se Sofja zyrtare po punon intensivisht për të pajisur me pasaportë bullgare – pra të drejta të barabarta me një evropian – qytetarë shqiptarë që jetojnë në Shqipëri dhe në Kosovë. Përpos argumentimit të ndihmës dhe mundësisë për një jetë më të mirë, në kontekstin ballkanik, kjo politikë nënkupton alibinë e minoriteteve të reja.
“Ata (bullgarët) zakonisht vijnë këtu çdo dy muaj. Pritet që të vijnë në Gorë sërish në fillim të majit”, citon SETIMES presidentin e Shoqatës së Goranëve Maqedonas, Avni Rahte. Sipas tij, përfaqësuesit bullgarë shoqërohen nga avokatë dhe në përgjithësi e zhvillojnë punën e tyre, duke u përpjekur të bindin banorët mbi të mirat dhe përfitimet që vijnë nga shtetësia bullgare. Në këtë drejtim, burokracitë e mirënjohura të shteteve perëndimore janë reduktuar në zero; sipas Rahtes, mjafton vetëm të firmosësh një dokument ku deklaron se ke origjinë bullgare dhe çdo gjë mandej hyn në hulli ligjore. Të gjithë këtë procedurë e lehtëson edhe Kushtetuta e Bullgarisë e cila ka një kapitull që flet mbi “marrjen e shtetësisë përmes procedurave të lehtësuara”.
Zona e prekur nga ky operacion i gjurmimit të identitetit është ajo e Gorës, Zhupës dhe Prespës, mes Kosovës-Maqedonisë dhe Shqipërisë. Historikisht rajoni në fjalë është një pararojë e identifikuar e pushtimit mesjetar të fqinjëve tanë, por në kontekstin e tanishëm politik, pyka bullgare priret të integrojë Sofjen zyrtare më thellë në çështjen maqedonase. Për ta kthyer çështjen në fjalë në terma të politikës së vendit tonë, sipas Gëzim Kurtit të shoqatës “Bullgarët e Shqipërisë”, deri më tani, 1500 banorë të Gorës, Zhupës dhe Prespës, kanë përfituar pasaportën bullgare, një sukses i vërtetë ky po të kihet parasysh se atë e udhëheq Shoqata e Bullgarëve nëpër Botë. Deri në këtë moment problemi i lindur mbetet në kuadrin e marrjes së një shtetësie të re nga ana e qytetarëve shqiptarë e më tej, kosovarë dhe maqedonas.
Pyetja që shtrohet është nëse këta 1500 bullgarë të rinj a do të shërbejnë si premisë për të kërkuar nesër të drejtat e një minoriteti bullgar? Shqipëria zyrtarisht nuk njeh një pakicë të këtillë. Për zonën e Gorës dhe Prespës, vendi ynë ka njohur ekzistencën e minoritetit maqedonas. Në faqen zyrtare të Komitetit Shtetëror të Minoriteteve pasqyrohet mirë prania e pakicës maqedone, rajonet që popullon ajo, zbatimi i të drejtave nga ana e shtetit shqiptar dhe angazhimi i tyre publik. Për rrjedhojë klonimi i identitetit nacional përmes pasaportizimit shtetëror duket se konkurron denjësisht çdo politikë zhvillimi apo prirje për integrim të brendshëm. Në këtë kuadër, mjafton të sillet parasysh se edhe Presidenti rumun, Trajan Basesku, në vizitën e tij të fundit në Tiranë, para disa kohës, kërkoi kthimin e pakicës arumune në pakicë kombëtare, ndonëse vllehtë janë komuniteti më i shkrirë me shqiptarët. Në të gjithë këtë panoramë të paqëndrueshme të larmisë identitare, censusi 2011 duket se nuk prodhon përgjigjen e kërkuar, edhe pse qeveria shqiptare po pret të dhënat e tij për ti afishuar ato si zgjidhje të problemit.

Kostandina Bezhani në Serbi, bisedime për pakicat
Shqipëria dhe Serbia pritet që të nënshkruajnë së shpejti një marrëveshje ndërshtetërore përmes së cilës do të rregullohet mbrojtja respektive e pakicave në të dyja vendet. Kjo është bërë e ditur në takimin që një delegacion i Komitetit Shtetëror të Minoriteteve, kryesuar nga drejtuesja e tij, Konstandina Bezhani pati në Beograd me ministrin për të Drejtat e Njeriut dhe Pakicave, Administratën Shtetërore dhe Vetë-administrimin lokal, Milan Markoviq. Sipas njoftimit zyrtar të KSHM-së, “ministri shprehu dëshirën që në një të ardhme të afërt të mundësohet arritja e një marrëveshje ndërshtetërore për mbrojtjen e pakicave kombëtare, si një instrument në dobi të bashkëpunimit rajonal”, kërkesë e cila ka marrë si përgjigje premtimin e Bezhanit për miratimin brenda 2012-s të ligjit të posaçëm për minoritetet.
E zhvilluar në datat 29-30 mars 2012, vizita në fjalë ka pasur një axhendë shumë të ngjeshur në të cilën kanë dalë në sipërfaqe projekte për të ardhmen, por edhe ide dhe koncepte mbi politikat ndërshtetërore. Kështu takime janë zhvilluar me Këshilltarin e Presidentit të Serbisë Mllagjan Gjorgjeviq, në selinë e Presidencës, sekretarin e Shtetit në Ministrinë e Fesë dhe Diasporës Miodrag Jakshiq, këshilltarin e Ministrit Simon Gjuretiq, sekretarin e shtetit të Ministrisë së Jashtme Ivan Mrkiq.dhe Vesna Fila, ndihmësen e ministrit të Arsimit. Në këto takime është folur edhe për pakicën shqiptare në Serbi, hapjen e universitetit Ekonomik në Bujanvoc, duke nënvizuar nevojën e marrëdhënieve ndërshtetërore. Në të gjitha diskutimet problemi i Kosovës në zbatim ndoshta edhe të direktivës së Kryeministrit Sali Berisha se Kosova nuk kushtëzon marrëdhëniet mes Shqipërisë dhe Serbisë.

Shqipëria pa të dhëna zyrtare për minoritetet
Censusi i vitit 2011-2012 për popullsinë nuk mundet të japë një fotografi të saktë rreth pakicave në Shqipëri. Ky fakt pranohet nga një institucion si Komiteti Shtetëror i Minoriteteve, i cili në faqen e vet zyrtare jep informacionin zyrtar mbi të gjitha minoritetet që jetojnë në vendin tonë. Ndonëse për të gjitha, Komiteti shmang publikimin e shifrave, për pakicën vllahe shprehimisht thuhet se “arumënët ose vllahët në Shqipëri përbëjnë ndoshta komunitetin më të madh mbas shqipfolësve. Nuk ka një numër të saktë për ta, por në mënyrë jo zyrtare llogariten në dhjetëra mijëra vetë. Censusi i këtij viti ( 2012 ), nuk mund të konsiderohet i saktë për vllahët për arsye të emigrimit në masën afro 80% të tyre kryesisht në Greqi, por edhe në vende të tjera të demokracive perëndimore”. Ky përcaktim që shenjon shqiptarët si shqipfolës, ka të bëjë me praktikën e ndjekur sipas të cilës personat që kanë më shumë se një vit jashtë Shqipërisë, nuk përfshihen në regjistrim. Një tjetër fakt që vlen të shënohet është ai se Komiteti nuk ka të publikuar asnjë të dhënë mbi minoritetin grek, edhe pse ai është më i përfaqësuari në vend. Po kështu Komiteti i klasifikon të gjitha grupet joshqiptare për nga etnia, si minoritet, një term ky që zakonisht i referohet pakicës grek dhe malazez e jo pakicës kulturore dhe gjuhësore sikurse njihet deri më tani ajo vllahe.

“Zërit” i rikthehet zëri: Na sulmuan pasi botuam skandalin e Berishës

Gazeta kosovare “Zëri”, versioni online i të cilës u bllokua një ditë pas publikimit të skandalit të qeverisë Berisha me linjën e interkonjeksionit Kosovë-Shqipëri, është rikthyer. Faqja në internet e “Zërit” është sërish funksionale, pas ndërprerjes pothuajse 10-ditore. Në një njoftim për lexuesit, redaksia e “Zërit” shpjegon se sulmi erdhi menjëherë pas botimit të shkrimit me titull “Sali Berisha, me “mafinë” serbe, kundër Kosovës”, i botuar më 16 prill, 2012.
“Siç e dini, kohët e fundit jemi përballur me probleme të shumta në faqen tonë. Pothuajse 10 ditë, ka qenë e pamundur që faqen tonë ta vizitojnë persona që jetojnë jashtë Kosovës, por edhe nga disa pjesë brenda vendit tonë. E gjithë kjo ka ardhur pas sulmeve që na janë bërë nga persona të panjohur, pas publikimit të shkrimit me titull “Sali Berisha, me “mafinë” serbe, kundër Kosovës” të datës 16 prill, 2012, skandal ky i publikuar për herë të parë në Gazetën “Zëri”, i cili ka ngjallur debate të mëdha në Kosovë, e sidomos në Shqipëri.
Që nga ajo ditë, faqja jonë është ballafaquar me probleme të mëdha, nga sulmet që vinin në drejtim të faqes, prandaj është dashur ta ndërrojmë serverin, të kalojmë në një server të ri, shumë më të sigurt.
Edhe tani, ndodh që në disa vende të mos hapet faqja, pasi ende sulmet vazhdojnë, mirëpo sistemi i sigurisë në faqe është shumë më i madh tani, dhe shumica e lexuesve tanë besnikë, do të kenë mundësi qasjeje në faqe.
Shpresojmë në mirëkuptimin tuaj, lexues të nderuar, deri në normalizimin e plotë të faqes Zëri.info”, thuhet në njoftimin e gazetës kosovare.

Gënjeshtra për luftën dhe fyerje për shqiptarët

Përgjigje Craig Jurisevicit, për racizmin dhe fyerjen ndaj shqiptarëve. Një ushtar në frontin e Luftës së Kosovës komenton librin e mjekut australiano-slloven. Ja pse kontestohet “Gjak në duart e mia” i mjekut Craig Jurisevic. Libri ka gjetur mbështetje promocionale edhe nga mediat shqiptare

Nga Uk Lushi

“Blood On My Hands: A Surgeon At War” është libër me kujtime nga lufta e Kosovës i Craig Jurisevic, një kirurg australian me prejardhje sllovene, siç deklarohet dendur ai kur flet për mediat shqiptare. Memoaret e Jurisevicit janë botuar për herë të parë në anglisht nga Wild Dingo Press diku kah mesi i vitit 2010 në Melbourne të Australisë, ndërsa në janar të këtij viti ato janë nxjerrë në shitje nën titullin “Gjak në duart e mia” edhe në shqip nga shtëpia botuese e Prishtinës KOHA.
Narratorin dhe personazhin e librit “Blood On My Hands“, Craig Jurisevic, për herë të parë e kam takuar në maj të vitit 1999 në Helshan. Ky takim ka ngjarë përafërsisht një javë para fillimit të ofensivës “Shigjeta” në Bjeshkët e Pashtrikut. Nga kjo kohë e parafrontit unë mbaj mend një Jurisevic të frikësuar jashtë mase. Bashkë me vullnetarët tjerë të UÇK-së disa herë e kemi vënë në lojë australianin delikat për drojën e tepruar duke e përkujtuar që ai si mjek nuk do të ishte në vijën e parë të zjarrit dhe nuk bënte mirë që lemerisej aq hapur, ngase kjo mund të shkaktonte panik të panevojshëm ndër ushtarët e rinj. Prej ndeshjes së parë në maj e deri kah midisi i qershorit 1999, kur edhe mbaroi lufta e Kosovës, me Jurisevicin na janë kryqëzuar udhët disa herë, nga të cilat vetëm dy në vijën e parë të frontit, sepse ai si doktor qëndronte në prapavijë të dytë, te Stanet nën Varrin e Pashtrikut, ose në prapavijën e thellë të UÇK-së, në Cahan dhe Krumë. Këto dy hera, ndërsa Jurisevici ka vizituar pozicionet ku kam qenë unë në front, nuk ka pasur luftime. Është e vërtetë që Jurisevici ka mbajtur një kallashnikov me vete, mirëpo për të gjithë ata që dinë gjërat elementare për luftën, çdo anëtar i skuadrave mjekësore afër frontit mban armë, kryesisht për vetëmbrojtje në rast të ndonjë inkursioni të armikut. Jurisevici në librin e tij dëfton të ketë vrarë civilë shqiptarë (shih përshkrimin prej faqes 273 deri në faqen 277) dhe ushtarë serbë (shih rrëfimin nga faqja 297 deri në faqen 300), por unë personalisht nuk  e kam parë asnjëherë të vetme duke përdorur automatikun apo ndonjë armë tjetër.
Me 10 qershor 1999 lufta fatmirësisht përfundoi, shqiptarët e Kosovës hoqën qafe zgjedhën serbe, dhe, si pas çdo luftimi, ushtarët dhe kontribuuesit e lirisë u shpërndanë secili në kërkim të shtegut të jetës individuale. Në ndërkohë, për mbi një dekadë, unë nuk e sillja ndër mend Craig Jurisevicin aq shpesh, derisa papandehur në shkurt të vitit 2010, mësova që ai kishte shkruar një libër dhe njëkohësisht ishte në kërkim të producentëve për realizimin e një filmi në Hollywood, i cili do të bazohej në botimin e kujtimeve e tij nga koha e luftës në Shqipëri dhe Kosovë.
U gëzova që kirurgu australian do t’i tregonte botës për vuajtjet e popullit shqiptar dhe katrahurën e luftës. Pasi e gjeta adresën e tij elektronike nisëm të shkëmbejmë e-maile dhe që në fillim të dërgim-pranimit të mesazheve tona Jurisevici e bëri të qartë se kishte shkruar dhe do të publikonte një libër kritik. Vendosmëria e tij që të ishte i sinqertë dhe i ndershëm më bëri të ndjehem mirënjohës. Si popull në lulëzim e sipër, ne shqiptarët, vetëm sa përfitojmë nga venerimi shqyrtues dhe nga analizimi dhe vlerësimi objektiv i gabimeve dhe dështimeve në çdo përpjekje tonën, e aq më tepër në projekte gjigante siç ka qenë çlirimi i Kosovës.
Duke supozuar se ai ishte i zënë me projektin e librit dhe filmit u ndala së komunikuari dhe preokupuari më me Jurisevicin, përveç se kur habitesha ndërsa aty-këtu lexoja shkrime superledhatuese dhe reklamuese për librin dhe protagonistin e tij australiano-slloven në mediat shqiptare dhe shihja që gazetarët i jepnin falënderime me përvuajtjen më të thellë njerëzore edhe për librin edhe për filmin, pa çka që nuk e kishin lexuar librin, i cili as nuk kishte dalë në publik, e as e kuptonin se si funksionon biznesi i bërjes së filmave në Hollywood.
Nuk më pëlqente ky lloj informimi joprofesional dhe naiv, mirëpo isha i bindur që, pavarësisht se do t’na kritikonte, Jurisevici do të ishte besnik në prezantimin e fakteve dhe realitetit përreth tij. Për të ditur më shumë për projektin e tij, i cili po bënte bujë të paparë në mediat shqiptare, në njërin nga e-malet, unë e pyeta: “Mediat shqiptare e kanë paraqitur librin tënd si libër për UÇK-në dhe filmin si film mbi UÇK-në. A mendon që ato janë duke informuar gabim apo të kanë keqkuptuar?” Jurisevic ma ktheu: “Është film për mua kur kam qenë në Shqipëri dhe Kosovë“. Përkundër përgjigjes arrogante dhe egoiste, megjithatë nuk e humba besimin në Jurisevicin duke menduar që ai mbase do të zbukuronte dhe zmadhonte veprimet e tij dhe rëndësinë e tyre, por për zhvillimet tjera do të tregonte të vërtetën dhe vetëm të vërtetën.
Mëdyshjet e para serioze mbi kirurgun nga Australia dhe besnikërinë e tij ndaj të vërtetës m’i ndezi një veteran i UÇK-së, që kishte blerë dhe lexuar librin. Një grimë më shumë se një vit pasi kishte dalë libri, ish-bashkëluftëtari më tregoi që Jurisevici në kujtimet e tij kishte paraqitur veten si një superhero, ndërsa palët në luftë, shqiptarët dhe serbët, si dy popuj liliputë, të prapambetur dhe të rrumbullt me armiqësi për njëri-tjetrin. I premtova ish-bashkëushtarit që do ta lexoja librin sa të gjeja rastin e parë.
Zotimin e realizova tek në shtator të 2011-tës dhe sapo e përfundova leximin e “kujtimeve  jurisiciane” u telefonova shumë ish-bashkëluftëtarëve të “Atlantikut” që munda t’i arrij dhe që kishim qenë në luftimet kundër ushtrisë serbo-jugosllave në Malet e  Pashtrikut në kohën për të cilën shkruante Jurisevici. U tregova shkurtazi mbi disa nga gënjeshtrat më të trasha të Craig Jurisevicit dhe i luta të lexonin xhevahiret e tij. Tronditja dhe zhgënjimi im me deformimin, gjymtimin dhe keqinterpretimin e ngjarjeve në të cilat kemi qenë dëshmitarë me qindra ushtarë të UÇK-së, ishin aq të rënda, sa që, një ditë pasi që lexova librin me vëmendje, duke ia pas zbuluar fytyrën e vërtetë, i shkrova krejt pa dorëza Jurisevicit: “Craig, më në fund e lexova librin tënd. Gënjeshtrat, hiperbolat, ekzagjerimet, gjysmë të vërtetat, mania e jote e sëmurë dhe mjerane për madhështi si dhe racizmi yt janë tmerruese. Ti je një rrenacak patologjik dhe një racist i ndyrë “. Jurisevici nuk reagoi kurrë ndaj e-mailit tim.
Dy-tri javë më vonë, pasi librin e përfunduan edhe disa pjesëtarë tjerë të “Atlantikut,” kontaktuam dy zyra të avokatëve në New York City për të shqyrtuar mundësinë e hedhjes së Jurisevicit në gjyq për shpifje dhe përgojim. Kaluan vetëm katër ditë dhe avokatët na kumtuan që Jurisevic kishte përgatitur grepin për këdo që eventualisht do ta padiste, sepse në hyrje të librit ai dhe botuesi kishin vënë një shkarkesë nga përgjegjësia legale në të cilën mes tjerash shkruanin: “…Kemi pasur kujdes të verifikojmë emrat, datat dhe detajet në tërë librin, po përderisa shumë gjëra varen nga kujtesa, disa gabime të paqëllimta mund të kenë ndodhur…Botuesi nuk merr përsipër asnjë detyrim apo përgjegjësi legale për pasaktësitë…”
Shkurt dhe trup: nëse do të ballafaqoheshim në gjykatë me Jurisevicin, ne mund të detyronim atë të bënte ndryshime aty ku ishin anashkaluar faktet dhe të cilat mund t’i vërtetonim pa asnjë problem, por ai do ta kthente rastin në platformë për publicitet. Pra, në vend se të ndalonte maskaradën, padia kundër Jurisevicit do të ndihmonte qëllimin e tij për promovimin e personit dhe librit të tij.
Prej mesit të shkurtit të këtij viti, pakëz javë pasi libri doli në shitje në Prishtinë, fillova të marr me dhjetëra mesazhe elektronike dhe telefonike në të cilat shprehet habi, hidhërim dhe trazim. “A e thotë të vërtetën Jurisevici? A është e vërtetë që Jurisevici ka qenë një superkomando siç mëton ta paraqesë veten në libër?”- janë dy nga pyetjet që të njohurit dhe të panjohurit më kanë drejtuar më së shpeshti. Ndërsa i lexoja këto letra dhe vazhdoja të pranoja të reja, megjithatë nuk reshtja së besuari që njerëzit, të cilët janë marrë nëpër gojë  dhe disa nga të cilët Jurisevici i ngarkon me akuza të rënda në librin e tij, do të kundërshtonin dhe provonin që pohimet dhe pandehmat e mjekut nga Australia janë fjalë për hava dhe pasqyrim i epshit dhe deliriumit të tij për nam dhe vanitet.
Shpresat e mia i kisha varur sidomos në njerëzit që e kanë për detyrë të reagojnë ndaj njollosjes së UÇK-së dhe shteteve të Shqipërisë dhe Kosovës, si fjala vjen shoqatat e veteranëve të Luftës Çlirimtare apo agjencitë shtetërore përkatëse. Isha i sigurt që aludimet e Jurisevicit do të mohoheshin dhe përgënjeshtroheshin. Por deri më sot kjo nuk ka ndodhur dhe siç thotë një proverb kinez- në vend se të shash errësirën, më mirë është që së pakut të ndezësh një qiri.
Nuk kam asgjë personale me Craig Jurisevicin, bile e them botërisht që i jam falënderues, pa marrë parasysh cilat ishin dhe po dalin të jenë qëllimet e tij, që ju bashkëngjit UÇK-së në ditë të vështira. Porse si njeri me ndërgjegje, si pjesëtar i UÇK-së, si dëshmitar dhe si pjesëmarrës në shumicën e ndodhive nga periudha maj-qershor 1999,  të cilat rrëfehen në libër, e kam obligim moral dhe historik të njoftoj publikun për pasaktësitë, fabrikimet, sajimet dhe kualifikimet raciste që i kam hasur në librin e kirurgut nga Adelaide e Australisë.
Pasaktësia e parë e Jurisevicit të përplaset për turiri që në kapak, akoma pa e hapur librin, ku si autor është vënë vetëm emri i tij, pa u shënuar afër apo përfundi edhe emri i autorit hije- Robert Hillman, ndërkaq që Hillman është artizani i stilit dhe, siç e pranon vetë Jurisevici në parahyrje, zhvilluesi i narratives së librit. Ende pa u shkruar asnjë germë e vetme, ashtu si u përmend më herët, në fletët e para të librit vendoset me dinakëri një shkarkesë legale, e cila u nevojitet Jurisevicit dhe botuesit si mburojë juridike dhe shfajësim ligjor, në rast se njerëzit në dijeni të fakteve apo të apostrofuar në libër do të reagojnë dhe do t’u kërkojnë gjykatave që të vlerësojnë nëse ajo që transmetojnë memoaret e Jurisevicit është e rrejshme. Bazuar veçse në këtë veprim preventiv, lexuesit me dy palë mend në kokë do të duhej ta kuptonin që Jurisevici ka përgatitur terrenin për histori dhe rrëfenja të cilat nuk janë në përputhje me të vërtetën.
Klishetë dhe skematizmi të bombardojnë prej kapitujve të parë dhe deri në faqen e fundit të librit. Lexuesit e edukuar do ta hedhin librin në koshin e plehrave vetëm për të metat e stilit, ritmit dhe gjuhës së shkrimit, e lëre më për gënjeshtrat dhe mashtrimet e Jurisevicit. Lloji i tekstit që përdoret është një sforcim dramatik hileqar, i cili aplikohet në literaturën e verdhë kur autori do të përshkruajë një ambient stereotipik për interesin e lexuesve të etur për ekzotizmin, varfërinë dhe paditurinë moderne të botës së pazhvilluar. Kjo është arsyeja kryesore pse p.sh. aeroporti i Tiranës portretizohet si një dështim i pashmangshëm gjenetik i shqiptarëve për rregull (edhe pse Jurisevici e di që aeroporti më i madh i Shqipërisë atëbotë ishte nën kontrollin e trupave të NATO-s dhe ata duhej të ishin përgjegjës për çorganizimin) apo pse Shqipëria paraqitet si një vend i mallkuar i mbushur dëng me taralleqë, drogaxhinjë, psikopatë dhe vrasës. Lexuesit duhet të shokohen dhe mbahen nën tensionin e një skenografie të rrezikshme, përndryshe shablloni i këtij lloj shkrimi nuk funksionon.
Para se të nisë aventurat e tij Jurisevici gjen një përkthyes prej shqipes në anglisht dhe anasjelltas. Ai është Milaimi, një djalosh hajvan dhe vetëurrejtës, për të cilin si për shumicën e personazheve të librit nuk ka mbiemër e as informacion prej nga vjen. Ky Milaimi, në faqen 28, i thotë Jurisevicit: “Shqiptarët, shumica prej tyre, mendojnë që kosovarëve është duke u ndodhur ajo çfarë kanë merituar. Kjo është marrëzi, por ja që është kështu. Refugjatët që vijnë [në Shqipëri] trajtohen si qentë“.
Fjalët e teveqelit Milaim mund të jenë të shpikura apo të vërteta, por si t’i interpretohet Jurisevicit shënimi i tyre në libër, kur Jurisevici e dinte atëherë sikur e di edhe sot që  Republika e Shqipërisë, prej fillimit të luftës së Kosovës dhe deri në maj të vitit 1999, kur gjoja Milaimi kuvendon me doktorin,  kishte strehuar dhe po ushqente mbi gjysmë milioni  të ndjekur shqiptarë nga Kosova, e të mos flasim për lejimin e bazave të UÇK-së në tërë territorin e saj londinez. Jurisevici nuk ndalet me kaq në yshtjen e shqiptarëve kundër shqiptarëve, por mundohet të vë zjarr mes shqiptarëve të Kosovës dhe Shqipërisë edhe në disa vende tjera. Arsyet pse e bën këtë mund t’i dijë ekskluzivisht Jurisevici.
Paragjykimet dhe keqinterpretimet mbufaten e pëlcasin paturpësisht dhe pandërprerë nëpër tërë fabulën e memoareve. Sa për ilustrim, ja një fjali në faqen 57: “Strategjia serbe është të ndjekë të gjithë myslimanët kosovarë në Shqipëri“. A nevojit koment një fjali e këtillë?! A e di Jurisevici që në Australi nuk thuhet mysliman australian apo hebre australian apo katolik australian apo ateist australian, por thuhet vetëm australian, e çështja e besimit është mesele private e individit? A e di Jurisevici që shqiptarët e Kosovës dhe shqiptarët në përgjithësi kanë fe të ndryshme, gjegjësisht janë myslimanë, por janë edhe katolikë, edhe ortodoksë dhe- për korrektesë- janë edhe ateistë? A e di Jurisevici që shqiptarët jemi shembull në mbarë botën për harmoni fetare mu pse nuk e lejojmë besimin të veçojë njerëzit? Unë e di që Jurisevici i di këto sepse ai kur na ka takuar neve- ushtarëve shqiptaro-amerikanë të “Atlantikut”- ka takuar edhe ushtarë katolikë dhe ateistë, përpos ushtarëve myslimanë. Pse Jurisevici e përdor përcaktimin fetar për shqiptarët si myslimanë përgjatë gati çdo kapitulli kur vetë në faqen 133 shkruan: “Ky përdorim periodik i referimit të kosovarëve si myslimanë (në vend se kosovarët shqiptarë) ka qenë një mjet efektiv propagandues i regjimit të Miloševićit“? A nuk e bën Jurisevici pikërisht atë për çfarë e akuzon Miloševićin? 
Jurisevici nuk ka të ndalur në pallavrat e tij. Kështu, pasi ka etiketuar shqiptarët në aspektin fetar, ai, vetëm tetë faqe më vonë, lëshon një rrenë absurde, që as regjimi serb vetë nuk ishte kujtuar ta bëjë. Në faqe 65 ai shkruan: “Po, serbët janë duke u shkaktuar shqiptarëve të Kosovës tmerre të papërshkruara, por ata janë duke vepruar kështu me urrejtje në zemër për tmerre të ngjashme të shkaktuara mbi ta për shekuj. Së fundmi, serbët iu nënshtruan gjenocidit dhe dëbimit nga Kosova gjatë Luftës së Dytë Botërore nën okupimin e Fuqive të Boshtit“.
Kush ua paska shkaktuar serbëve tmerret? Shqiptarët? Kur paskan bërë shqiptarët gjenocid kundër serbëve ndërkaq që Kosova ishte nën okupimin serb prej vitit 1912 kur ishte shkëputur nga trungu i shtetit shqiptar që shpalli pavarësinë me 28 nëntor të po atij viti? Dhe nëse gjenocidin nuk e shkaktuan shqiptarët, pse u dashka shqiptarët të bien pre e urrejtjes serbe?
Jurisevici nuk do ta shprehë të vërtetën singulare që shqiptarët dhe UÇK-ja ishim duke luftuar pushtimin disa dekadash serb dhe regjimin e kasapit Slobodan Milošević, jo popullin serb. Kuazihumanisti Jurisevic nuk do ta dijë që përgjatë historisë shqiptarët dhe serbët kemi edhe periudha kur nuk jemi përgjakur me njëri-tjetrin, por përkundrazi, disa herë kemi luftuar kundër armiqve të përbashkët. Jo nuk do, dhe për më turpshëm ai e fsheh këtë, sepse për lexuesit e painformuar dhe për ata që nuk kanë njohuri për gadishullin tonë, paraqitja e dy popujve ballkanas si dy grupe njerëzish primitivë dhe të cilët luftojnë dhe kanë neveri të përjetshme me njëri-tjetrin ad infinitum, e bën Jurisevicin të duket si hero shpëtimtar dhe ilimunist. Ai në faqen 73 e zbulon paditurinë e tij cipridon cullak ndërsa shkruan me padjallëzi: “Krejt çfarë di për shtetet e Ballkanit është abstrakte dhe teorike…”. Ama, nëse jo para lufte, atëherë pas lufte, a nuk kishte Jurisevici një dhjetëvjeçar të mësonte për raportin shqiptaro-serb para se të shkruante librin e tij apo- më drejt thënë- manifestin e tij vetëpromovues?
Nuk e vlen të ndalem më tepër në pjesën a parë të memoareve, pjesë e cila është e mbushur me faqe të katranosura me hidhësi sulmuese dhe në të cilat Jurisevici akuzon drejtuesit e spitalit të Kukësit, pjesëtarët e UNHCR-së dhe shumë njerëz që ndërveprojnë me spitalin për krime, prej atyre ordinere si vjedhja e medikamenteve, pajisjeve dhe veglave mjekësore, e deri te ato më çnjerëzore si vrasja e refugjatëve pacientë. Këtë nuk do ta bëj sepse nuk kam qenë në Kukës kur Jurisevici ka qenë atje. Porse njerëzit e cituar dhe të ndërlidhur me akuzat përreth spitalit të Kukësit duhet ta kuptojnë që janë bërë me gisht dhe nëse nuk reagojnë ndaj pohimeve të Jurisevicit heshtja  e tyre do të duhej të zgjonte dyshime të mjaftueshme për të mobilizuar organet e hetuesisë së Shqipërisë dhe Kosovës. Në të njëjtën kohë, nëse pohimet e Jurisevicit vërtetohen të jenë false dhe shpifarake, të dy shtetet, edhe Shqipëria edhe Kosova, duhet të procedojnë dhe ndjekin Jurisevicin për akuza të rrejshme dhe përfolje në bazë të ligjeve penale dhe civile si vendore ashtu edhe ndërkombëtare. Nuk është liri e shprehjes kur i quan njerëzit vrasës pa pasur evidencë dhe vetëm pse shpreson që do llokoçisësh publikun duke bërë deklarata bombastike dhe pompoze.
Duke pas qenë në skenën e tragjedisë së luftës ato ditë të zeza për gjithë Ballkanin jam në dijeni të plotë të situatës së kaosit, rrëmujës, dobësive dhe papërgjegjësisë së shtetit shqiptar dhe UÇK-së dhe nuk druhem aspak të deklaroj që janë bërë lëshime dhe shkelje të rënda, e me gjasë edhe krime. Mirëpo të gjithë ata që dinë dhe kanë të dhëna për kundërvajtje dhe krime, përfshirë Jurisevicin, është dashur dhe duhet të procedojnë akuzat e tyre në prokurori dhe gjykata. Nëse Craig Jurisevici ka qenë dëshmitar i vrasjes së të ndjekurve nga Kosova, aktiviteteve të mafies, korrupsionit lokal dhe atij ndërkombëtar, dhe, nëse ka dyshuar dhe dyshon në drejtësinë e Shqipërisë dhe Kosovës, ai ka mundur dhe mundet të deponojë dëshmitë dhe provat fizike në gjykata ndërkombëtare dhe australiane. Madje Kombet e Bashkuara Jurisevici ka mundur dhe mundet t’i shtrëngoj t’i përgjigjen drejtësisë në qytetet ku gjenden selitë e OKB-së, në New York dhe Geneva. Jurisevici nuk e ka bërë këtë. Athua mos ngase i nevojitet sfondi sa më i errët, ashtu që drita shkëlqyese e protagonistit Jurisevic të mund të kontrastohet dhe duket sa më epike dhe atraktive për makinerinë e Hollywood-it, e cila gjithmonë është në kërkim të të pabesueshmes dhe asaj që tejkalon edhe kufirin e fantazisë?
Përpara se të dal te ngjarjet në front ku kam qenë prezent fizikisht është me rëndësi t’i parashtrohet publikut për inspektim logjik edhe një gjë e çuditshme nga pretendimet e Jurisevicit: frika për jetën e tij, pasi që ka denoncuar drejtuesit e spitalit të Kukësit, autoritetet lokale dhe qeverinë shqiptare për vdekjet e refugjatëve që nuk kishin para të paguanin për shërbime të domosdoshme shëndetësore. Fjala është për artikullin në faqet 103-106, “Refugee Death Trap” (Kurthi i vdekjes për refugjatët),  botuar me 24 maj 1999 në The Stars and Stripes, gazetë e cila operon përbrenda Departamentit të Mbrojtjes së SHBA-së, por që ka pavarësi redaktoriale nga ushtria amerikane. Në shkrim nuk theksohet shkoqur nëse Jurisevici apo doktori kanadez Roger Lake denoncojnë vdekjen e tre refugjatëve pacientë sepse nuk kanë mundësi të paguajnë. Mirëpo është shumë thelbësore të merret parasysh që Jurisevic nuk është personi i vetëm që flet për akuzat morbide sepse në libër arsyen pse ai futet në UÇK e justifikon me frikën nga hakmarrja për shkak të guximit të tij të ekspozojë aktivitetet kriminale në spitalin e Kukësit. Pyetjet që nuk mund të mos shtrohen këtu janë: si quheshin personat e vdekur; pse Jurisevici nuk i shkruan në një copë letër emrat e të vdekurve; ç’ndodh me Dr. Roger Lake sepse edhe ai duhej të ishte i kërcënuar dhe cak i revanshit; pse nuk u arratis dhe pse nuk ju bashkua UÇK-së edhe mjeku kanadez Lake si Jurisevici- ata të dy janë bashkë në denoncim dhe bile bashkërisht edhe vjedhin të gjitha furnizimet dhe materialet medicinale nga magazina e International Medical Corps (IMC) në Kukës siç shkruan vetë Jurisevici në faqen 120; dhe natyrisht pyetja e paevitueshme- pse Jurisevici nuk u kthye për Australi në qoftë se jeta e tij ishte në rrezik? Apo mos ndoshta, po të largohej pa i vënë vetes aureolën e ushtarit të UÇK-së dhe pa bërë ca foto të rralla nga zonat e luftës, doktor Jurisevici nuk do të mund ta bindte botën e botuesve të memoareve dhe Hollywood-it, që jeta e tij ishte e jashtëzakonshme dhe e pashembullt dhe  kështu nuk do të “meritonte” të ekranizohet në film?
Ndonëse të torturuar dhe të llomitur, pasi kalojnë barazhin e akuzave më bizare, lexuesit do të arrijnë në kapitullin e 12. Jurisevici vesh uniformën e UÇK-së në Helshan dhe jeta e tij nuk është më nën kërcënim. Këtu ai pohon që takon dy persona përgjegjës për rekrutim, emrat e të cilëve i shkruan si Hosnje Hoxha dhe Ajvet Misini. Kam qenë në Helshan pikërisht kur doktor Jurisevici flet për këto takime, por unë nuk mbaj mend dhe e sfidoj mjekun nga Australia dhe këdo të më gjejë dy persona me këta emra që Jurisevici thotë se kanë qenë komandantë të UÇK-së dhe përgjegjës për rekrutët. Në po këtë kapitull, në faqe 136, Jurisevici thotë se ky Misini i drejtohet atij me këto fjalë: “Kemi dhe batalionin e tretë, doktor. Më i vogli. Ata bëjnë shumë zhurmë. Ne i thërrasim Batalioni Atlantik. Djem nga Amerika, kosovarë dhe shqiptarë. Kanë ardhur të luftojnë për vendin e tyre. Disa të lindur në Amerikë. Ata janë nga New Yorku dhe shteti që ata e thërrasin Massachusetts. E di këtë vend, Massachusetts”? E them me siguri absolute që asnjë ushtar i vetëm nga Batalioni “Atlantiku” nuk ka qenë nga shteti Massachussets.
Kapitulli 13 është i pari i pjesës së dytë të librit, pjesë në të cilën gënjeshtrat dhe interpretimet e realitetit nga Jurisevici shtrembërohen deri në shkallën që të bëjnë edhe të qeshësh edhe të qash. Në këtë pjesë të kujtimeve apetiti i Craig Jurisevicit për protagonizëm është aq i pangopshëm sa që ngrit dyshime se ai ndofta vuan nga ndonjë çrregullim delirant. Në këtë kapitull Jurisevici shkruan që takohet me ne- ushtarët e “Atlantikut”, të cilëve në faqen 143 na përshkruan kështu: “Ushtarët e Batalionit “Atlantiku”, për shembull, janë djem të mirë, shumë të dedikuar, pasionantë për kauzën, por në përgjithësi, tmerrshëm të pastërvitur. Ata i përdorin armët e tyre sikur fëmijët që luajnë me lodra; ata nuk dinë gati asgjë për luftimet dhe janë plotësisht naivë lidhur me aftësinë e tmerrshme të armikut të tyre“. Në çka i mbështet Jurisevici këto konstatime? Në asgjë! Jurisevici sapo ka kaluar disa orë me ushtarët e “Atlantikut” dhe nuk e di se kush na ka përgatitur dhe sa gjatë jemi stërvitur dhe nuk e di që 44 për qind e shqiptaro-amerikanëve të “Atlantikut” kanë shërbyer në Armatën Popullore të Jugosllavisë (APJ), Ushtrinë Shqiptare dhe në Ushtrinë Amerikane. Jurisevic lapërdhari nuk e di apo nuk do ta dijë që të tre komandantë kryesorë të Batalionit “Atlantiku” ishin me përvojë luftarake nga lufta dhe dy prej tyre ishin të plagosur në luftime të mëhershme me serbët.
Sajimi i ardhëm vjen një faqe më tutje, në atë 144, ku ai na quan luftëtarëve të “Atlantikut” rekrutë ndërsa ne të gjithë ishim vullnetarë dhe për më turpshëm po aty ai fyen të gjithë shqiptarët e Amerikës kur shkruan se ne vinim nga Brooklyn-i dhe Bronx-i, ku shqiptarët etnikë jetojnë në geto. Me lehtësinë më të madhe vërtetohet që 10 për qind e ushtarëve të “Atlantikut” kanë qenë milionerë kur jemi nisur për luftë dhe si ata si pjesa tjetër e ushtarëve kishim lënë prapa punë dhe biznese që kanë paguar dhe gjeneruar mijëra e mijëra dollarë në javë të ardhura. Ç’është më me rëndësi të përmendet është që deklarimet e këtilla të Jurisevicit reflektojnë tërë racizmin dhe terrin paragjykues të karakterit të tij sepse shqiptarët e Amerikës, shumica absolute e jona, në SHBA kemi arritur sukses të jashtëzakonshëm financiar dhe edukativ dhe vetëm sa për sqarim ilustrues në tre-shtetëshin- New York, New Jersey dhe Connecticut- ka mjekë shqiptarë gati sa ka në krejt Tiranën.
Por pse i paraqet Jurisevici shqiptarët e “Atlantikut” dhe Amerikës me ngjyra të errëta? Pse nuk tregon Jurisevici që ne kishim hedhur prapa tërë luksin e jetës amerikane dhe pse nuk tregon Jurisevici për milionat dhe forcën lobuese të shqiptarëve të Amerikës prej Kongresit, Senatit e deri te Shtëpia e Bardhë? Sepse ai e di që në gjininë e shkrimit sensacional, sa më ulët të tjerët, aq më lartë legjenda e Jurisevicit.
Kapitullin e 14 Jurisevici e mbush me historinë për heroizmat dhe sensin e humanizmit të gjyshit të tij! Mozaikut të vetëpromovimit dhe historisë madhështore i nevojitet edhe një copëz lavdie familjare. Jurisevici dhe autori i tij hije janë në dijeni të komponentëve për të cilat Hollywood-i vdes, kur merr vendim të bëjë jetëshkrimin e dikujt film për kinematë e botës. Një nga to është vija zig-zag e vuajtjeve dhe triumfeve përgjatë disa gjeneratave të familjes. Jurisevici i bën krejt hapat e duhur që të bëjë historinë e tij të duket sa më dramatike dhe sa më e jashtëzakonshme.
Kur njeriu fillon të mendojë që imagjinata juriseviciane do të arrijë limitin, në kapitullin e 15 ndodh diçka e padëgjuar: kirurgu (vetë)ngjitet në hierarki dhe fillon të stërvitë ushtarët e UÇK-së për betejat që i presin. A mund ta merrni me mend se cila është përgatitja ushtarake e Jurisevicit? E thotë ai vetë në faqen 164: “Me vitet e eksperiencës sime si qitës dhe gjuetar, dhe si tërheqës i të plagosurve në Gaza, e ndjej obligim moral t’i trajnoj këta burra dhe këto gra“.
Çfarë ushtaraku i forcave speciale ky gjahtari dhe gjuajtësi i poligoneve, apo jo? Më ka mbetur peng në zemër që Jurisevici nuk na tregon në është gjahtar patash apo rosash. Doni më për Jurisevic komandon? Mirë,  ja edhe një broçkull nga faqja 166, që, sipas Jurisevicit, e rrezaton tërë madhështinë e tij: “I afrohem rekrutit të parë, një çun adoleshent. Ai më buzëqesh si një këlysh i vogël. Nëse do të kishte bisht, sigurisht do ta tundte”. Vendosni personalisht si të ndiheni me kualifikime të tilla për një të ri që ofron të bëjë theror jetën e tij për lirinë njerëzore!
Margaritarët e marrëzisë janë aq të shumtë në librin e Jurisevicit sa që është vështirë të zgjedhësh cilët të kapish më përpara, mirëpo një në kapitullin 16 është vërtetë unik. Tingëllon e pabesueshme që Jurisevici me shkollim akademik sipëror mund të bëjë gafa të tilla, megjithatë ai e bën këtë në faqen 176 ndërsa shkruan këtë fjali: “CIA, stafi konsullor i SHBA-së në New York, Romë dhe Tiranë, si dhe operativët e Forcave Speciale të SHBA-së në Shqipëri aranzhojnë transportin [e armëve] prej pikës së blerjes në bazën e Helshanit“.
Nuk është e rëndësishme të diskutohet në këtë shkrim mënyra e bartjes së armëve të UÇK-së, sepse, si ish-ushtar i UÇK-së nga Amerika, ia lë historisë dhe arkivave të zbulojnë disa sekrete kur t’u vijë koha, por ju lutem, a mund ta besoni që Jurisevici të mos e dijë që SHBA nuk mund të ketë konsullatë në territorin e SHBA-së?!  A është e mundur që një doktor të mos ketë njohuri që stafi konsullor përbëhet nga zyrtarë të emëruar nga një qeveri të banojnë dhe punojnë në një shtet të huaj për të përfaqësuar interesat komerciale të asaj qeverie dhe për t’u ndihmuar qytetarëve të tyre në atë vend të huaj me dokumente dhe nevoja tjera? Asnjë shtet nuk ka konsullatë brenda territorit të vet; si mundet SHBA të ketë konsullatë në New York? Nëse doni përgjigjen në këto pyetje lexojeni fjalinë e Jurisevicit edhe njëherë. A mund t’i besohet një njeriu të këtillë çfarëdo qoftë? Një njeriu që nuk di gjëra kaq elementare dhe që do të njollosë edhe Amerikën për transportim klandestin armësh!
Ka aq shumë për të kontestuar në librin “Blood On My Hands“, mirëpo për respekt të kohës që do të merrte kjo si për mua si për lexuesit e durueshëm dhe të interesuar për të vërtetën, unë do të përmend vetëm edhe pesë të pavërteta që i thotë Jurisevici për Atlantikasit.
Së pari, ai në libër deklaron që ka trajnuar rekrutë me Arbër Muriqin. Zoti Muriqi, ushtar shembullor i Batalionit “Atlantiku” në mënyrë kategorike mohon që ai ndonjëherë të ketë trajnuar ushtarë së bashku me Craig Jurisevicin. Bile Arbërit nuk i kujtohet as të ketë folur më shumë se vetëm një herë me Jurisevicin.
Së dyti, në faqen 180, Jurisevici përmend njëfarë Sherifedin Dema nga New Yorku, sipas tij ushtar i “Atlantikut”,  i cili në vitet 1980-ta, gjatë okupimit sovjetik, gjoja paska qenë në Afganistan dhe paska luftuar në anën e muxhahedinëve. E them me siguri të plotë që Batalioni “Atlantiku” kurrë nuk ka pasur një ushtar me atë emër.
Së treti, vrasja e një ushtari të panjohur nga një infiltrim serb, që përshkruhet në kapitullin e 22-të, për mua dhe të gjithë ish-ushtarët shqiptaro-amerikan është një gënjeshtër e pakripë. Aty Jurisevici thotë që  ai dhe katër ushtarë tjerë e hedhin trupin e ushtarit të vrarë të UÇK-së në humnerë. Jurisevici bile nuk druan të shkruaj që dy nga ushtarët me të ishin nga Batalioni “Atlantiku”. Asnjë ish-luftëtar i “Atlantikut” nuk është në gjendje të kujtojë të ketë qenë me mjekun australian në një aksion të tillë. Përderisa Jurisevici nuk tregon se kush ishin ushtarët e “Atlantikut” apo UÇK-së me të, logjika e fakteve dhe mungesa e pranisë së Atlantikasve pranë tij thonë që ai rren sa ka kilogramë. Jurisevici e di që kodi i nderit të UÇK-së ka ndaluar rreptësishtë hedhjen e kufomës së shokëve poshtë shkrepave të Maleve të Pashtrikut.
Së katërti Jurisevici shpif në mënyrën më të ndytë të mundshme ndërsa shkruan në faqen 295: “Vetëvrasjet janë duke u bërë të zakonshme“. Unë dhe të gjithë shokët e mi nuk dimë një rast të vetëm të vetëvrasjes së ushtarëve të UÇK-së në Malet e Pashtrikut. Ushtarët e UÇK-së kanë mundur të largohen dhe janë larguar nga fronti. Askush dhe asnjëherë, sa kam parë unë në vijën e frontit, nuk ka detyruar vullnetarët të rrinë në front kundër dëshirës së tyre, prandaj insinuatat për vetëvrasje të ushtarëve të UÇK-së sepse ndiheshin të pashpresë përpara ushtarëve dhe paramilitarëve serbo-jugosllavë fyejnë gjithë dinjitetin e njerëzve që vullnetarisht i janë bashkuar përpjekjes për liri të UÇK-së.
Dhe së pesti, Craig Jurisevic në faqe 321 të librit gënjen që Gani Shehu, ushtar dhe komandant i “Atlantikut” ka lexuar manuskriptin e tij. Gani Shehu hedh poshtë pohimin e Jurisevicit dhe tregon që kurrë nuk ka marrë manuskript nga Jurisevici dhe as sot e kësaj dite nuk ka lexuar as librin e tij.
Sidoqoftë, rrenat, burracakëria dhe keqinterpretimet që të fusin krupën janë njëra anë e medaljes së librit të Jurisevcit. Ana tjetër  është gracka e mashtrimit jurisevician në të cilën kanë rënë praktikisht të gjitha mediat shqiptare në Ballkan dhe diasporë. Libri pra, është gati asgjë krahasuar me projektin e tij për vetëpromovim. Doktor Jurisevici ka planifikuar me shumë dinakëri dhe shkathtësi publicitare imazhin për vetveten si një hero me përmasa mbinjerëzore afër të cilit heronjtë e vërtetë të lirisë së Kosovës janë xhuxhmaxhuxhë.  Duke parë naivitetin, mungesën e dijes profesionale dhe jo rrallë edhe idiotësinë e një duzine redaktorësh dhe gazetarësh në mediat shqiptare në Ballkan dhe në diasporë, Jurisevici, pa asnjë grimë mëshire, i ka bërë ata të riprodhojnë skenarin e tij sipas të cilit në skenën e luftës së Kosovës kishte dy anë. Në njërën, dy palë ndërluftuese, që urrejnë njëra-tjetrën kafshërisht: shqiptarët qyqarë dhe budallenj dhe serbët egërsira, por të fortë. Kurse në tjetrën, ai- trimi Craig, i gjithëdijshmi Craig, arbitri Craig.
Në dhjetëra intervista dhe shkrime lavdëruese mbi librin dhe veçanërisht mbi profkat e Jurisevicit se libri është përshtatur dhe do të bëhet film në Hollywood, përfaqësuesit e medias shqiptare, le që nuk kanë bërë asnjëherë asgjë të verifikojnë pretendimet dhe gjoja heroizmat e tij apo intervistojnë një person të vetëm prezent me të gjatë luftës, por asnjëherë nuk i kanë bërë atij një pyetje të vetme mbi ngjarjet në libër. Vallë është e mundur sepse as nuk e kishin lexuar librin dhe nuk e dinin dhe dinë të vërtetën universale për gazetarinë që kurrë nuk duhet të shkruash për një temë pa bërë hulumtimin e duhur dhe pa kryer detyrat e shtëpisë? Njerëzit e mediumeve shqiptare kanë rënë në kurthin e doktorit australian në mënyrën më të turpshme të mundshme sidomos kur himnizuan librin, ndërkaq që ai ende nuk kishte dalë në shitje as në anglisht dhe me këtë neglizhuan parimin themelor në bazë të së cilit profesionistët e gazetarisë nuk do të duhej të shkruajnë pa e kërkuar një kopje të librit nga botuesi, edhe nëse libri nuk është në treg akoma.
Gati dy vjet pas daljes së origjinalit dhe një vërtiku të paparë propagandistik për ndonjë libër si për këto gjoja kujtime, vepra e Jurisevicit ekziston në shqip. Nëse shtëpia botuese KOHA ka bërë  mirë me ndonjë gjë duke botuar këtë paçavure, ajo ka bërë mirë që ka publikuar librin. Së pari sepse, tani, çdo njeri që nuk flet anglisht mund ta lexoj atë  dhe së dyti, prej tash e tutje, çdokush që do të ketë ndërgjegje të pastër duhet bërë atë që e bëjnë njerëzit e ndershëm- të lexojë akuzat juriseviciane dhe të gjurmojë e të ftillojë deri sa ta gjendet e vërteta për çdo pretendim të tij. Askush nuk ka më arsye të vazhdojë promovimin e rrenave, shpikjeve trilluese dhe gjysmë të vërtetave të të uriturit për famë dhe lavdi nga Adelaide e Australisë të quajtur Craig Jurisevic.
Memoaret janë gjini subjektive dhe nuk është e pazakontë që njerëzit i stolisin të bëmat që i përshkruajnë, mirëpo memoaret shndërrohen në koleksion të gënjeshtrave nëse mbi gjysma e pretendimeve që paraqiten aty nuk janë të vërteta. Unë kam lexuar me qindra vëllime me kujtime, por nuk mbaj mend një libër të vetëm sikur ky i Jurisevicit ku autori apo personazhi i memoareve ndryshon faktet dhe realitetin thuajse të ishte duke shkruar një triler të letërsisë fantastiko-shkencore.
Ndoshta trullimin shqiptar me Jurisevicn më së miri e paraqet mesazhi i mëposhtëm që kam marrë pak pasi kishte dalë libri në shqip: “E lexova librin e Jurisevicit…Po më dhimbsen 7 euro që pagova ta blej…Shumë helaq ky njeri…Por fajet i keni edhe ju që keni qenë me të, sepse deri më tani nuk ka pasur asnjë reagim…Krejt kanë vrapuar pas Jurisevicit duke e përqafuar dhe promovuar…Unë vetë ja kam bërë “like” në faqen e tij në facebook si një dele duke ndjekur çfarë bënin të tjerët…”
Craig Jurisevic mund të shesë me miliona libra, mund të bëjë film për vetveten si hero që kalon të gjithë heroizmat e heronjve prej atyre antikë e deri te më të rinjtë e modernitetit, mirëpo unë dhe të gjithë njerëzit që e duan të vërtetën duhet t’i themi që është marre dhe çnderim të përfitosh nga tragjedia, fatkeqësia, vuajtja, mjerimi dhe gjaku i popujve çfarëdo qoftë etniciteti apo niveli i tyre i zhvillimit. Lavdia nuk arrihet me gënjeshtra; duke gënjyer arrihet turpërimi!


(Uk Lushi jeton dhe punon në SHBA. Lushi ka qenë luftëtar dhe zëdhënës i Batalionit “Atlantiku” gjatë luftës së UÇK-së për çlirimin e Kosovës. Ky vështrim bazohet në versionin anglisht të librit të Jurisevicit “Blood On My Hands: A Surgeon At War”  botuar nga Wild Dingo Press.)

Parlamenti grek i quan Rubikun e Pogradecin, helen

Nga Dr. Hasan LuçiPak njerëz e dinë të vërtetën e pamohueshme të skalitur në muret hyrëse të altarit të demokracisë greke, parlamentit helen në Athinë, aty ku bëjnë roje palikarët, që kundrohen nga vizitorët e shumtë, shumica e të cilëve nuk i lexon me vëmendje parullat në shpinën e rojeve që patrullojnë madhërishëm me fustanellën kombëtare shqiptare. Siç dëshmojnë këto fotografi të marra në vend, po japim këtu përkthimin e një pjese të shkrimeve shovene me miratimin e kushtetutës panhelene greke:
1) "Këlcyra - Përmet - Ostrovica - Pogradec - Rupeh - Perigori - Kreta - El - Alamin - Rimini - Rubik - Dodekanozi - Korea - Qipros";
2) Pindi - Borova - Korça - Kallamas - Tomorri - Trebeshina - Himara - Gjirokastër 731 = Bubesi - Kalibaqi"!
Këto shkrime të demokracisë greke zyrtare propagandohen edhe në kartolinat për turistët që t'i kushtojnë vëmendjen e tyre vizitës para parlamentit. Këtu shohin pamjen madhështore të paradës së rojeve të tij, dhe të lexojnë mbishkrimet me germa të mëdha në muret e tij, siç duken në dy kartolinat që botojmë këtu. Këto shkrime nuk tregojnë as më pak e as më shumë, veç kufijtë e perandorisë bizantine që duan të rindërtojnë sërish grekët e sotëm, duke synuar të gllabë-rojnë edhe troje të kombeve fqinje dhe në mënyrë të veçantë të ashtuquajturin "Vorio-Epir" d.m.th Shqipërinë e jugut, veç atyre të gllabëruara nga Konferenca e Londrës në vitet 1913. Kjo është politika shovene e pandryshueshme greke qysh nga viti 1844 kur u zyrtarizua "Ideja e madhe" e synimit të Greqisë së madhe,shkurt të ish-Perandorisë Bizantine. Këto gdhendje në altarin grek janë alibia e radhës kolonizuese helene me synime të qarta sot e nesër,- s'ka kuptim tjetër,- duke u kapur pas pakicës greke në Shqipërinë e jugut dhe në mëtimet për "Vorio-Epirin", dy shtylla të politikës zyrtare greke edhe sot dhe jo vetëm e qarqeve ekstremiste grekomëdha, përfshi kishën ortodokse greke dhe Patrikanën. Greqia ka ndryshuar gati tërë toponimet historike të trojeve shqiptare në Çamëri (Thesproti) dhe në Shqipërinë e jugut (i ashtuquajtur "Vorio-Epir"), duke i greqizuar, një vazhdë e vjetër teorike praktike atje, e mbrapshtë, edhe në gërmimet arkeologjike etnike shqiptare, një genocid historik e kulturor përjashtues ndaj shqiptarëve rrënjës atje. Greqia e Micotaqit pasi nisi pazaret me qeverinë e parë të tranzicionit dhe u nënshkrua në 1996 edhe traktati i miqësisë Shqipëri-Greqi, i cili do të zgjidhte çështjet e mbetura pezull nga e kaluara, nisi strategjinë e saj për ta bërë Shqipërinë një domen ekonomik dhe për të zbatuar mëtimet e saj të vjetra në një gjendje kur i erdhi zogu në dorë dhe duke vepruar pa skrupuj, pasi mori peng edhe shqiptarët e punësuar në Greqi etj. dhe e ka më lehtë t'i bëjë shantazhe e provokime qeverisjeve shqiptare të djathta e të majta, si dhe për t'u zhvatur lëshime me leverdi të madhe për synimet grekomëdha, duke përdorur edhe pengun tjetër të pakicës greke. Nuk është zgjidhur asnjë çështje në favor të Shqipërisë, se qeverisja jonë nuk guxon të kërkojë ndonjë gjë, por Greqia ka hedhur kudo tentakulat e saj eko-politike, fetare e kulturore. Qeverisja shqiptare bën thirrje vetëm për marrëdhënie të mira fqinjësie me Greqinë, por hesht si peshku për prapësitë e shumta ndaj shqiptarëve në Greqi dhe mëtimet greke territoriale. Ndërhyrjet greke në çështjet e brendshme e të jashtme të Shqipërisë dhe kombit tonë në tërësi dje dhe sot janë proverbiale sidomos pas Konferencës së Londrës më 1913. Greqia ka minuar fqinjësinë e mirë me shqiptarët, por jo e kundërta, as në raste konfliktesh të armatosura me nismën e Greqisë në trojet shqiptare. Greqia nuk i respekton shqiptarët as brenda as jashtë Greqisë, as ata që i dhanë lirinë, që sot duket hapët me gjendjen e monumenteve të tyre të pakta dhe vlerësimet në tekstet e historisë. Por Greqia kërkon të kundërtën nga shqiptarët, që pakicën greke ta trajtojmë më mirë se veten, megjithëse s'i kemi bërë asnjë gjenocid, asnjë mohim të të drejtave etnike, politike e arsim-kulturore, pra janë të kënaqur; veç një turme që nxitet nga dosja e zezë greke ndaj kombit tonë, që realisht krijon tensione provokuese në marrëdhëniet ndërshtetërore, jo për fajin e shqiptarëve, as të qeverive, as të nacionalizmit atdhetar shqiptar. Në fakt, Greqia bën cenime të sovranitetit e dinjitetit të identitetit etnik shqiptar prej kohësh, siç dëshmon historia. Kjo politikë shovene nuk është tashmë një hamendje edhe në këtë shekull, kur edhe Ballkani po ecën në integrimet euroatlantike, ku Greqia ka hyrë kokë e këmbë, si anëtare e vjetër, por që vepron si hajdute dhe kundër rrymës së BE në marrëdhënie me fqinjët, se vepron si Kal Troje panhelen në këto struktura dhe me diasporën greke nëpër botë. Nuk kemi ndërmend të bëjmë historinë e marrëdhënieve të Greqisë zyrtare, që nga shpallja e pavarësisë greke, me popujt fqinjë, pasi edhe se është faqja e zezë e shovinizmit grek në Ballkan, por shkurt po përmendim aventurën greke të kohëve të fundit, ku katërcipërisht vërtetohen synimet greke, dredhitë greke dhe hedhjet hi syve faktorit ndërkombëtar me aventurat greke të ditës, në vazhdën e tyre shekullore, të paraqitura si të bazuara në të drejtat etnike e fetare dhe konventat ndërkombëtare, për të cilën Greqia s'ka pyetur, nuk pyet dhe s'do të pyesë që nga Lidhja e Kombeve në lidhje me njohjen e trojeve të kolonizuara nga Greqia dhe të etnive, të cilave u ka mohuar historinë dhe autoktoninë e gjuhës amtare përmes ligjeve monarkiste e fashistizuese helenizuese. Qëndrimi zyrtar grek ndaj të ashtuquajturit "Vorio-Epir", si djep i helenizmit (njëlloj siç thotë Serbia për Kosovën), të emrit të Maqedonisë, në veçanti vetua e Greqisë për mospranimin në NATO etj. mëtime, janë alibitë e radhës kolonizuese helene me synime të qarta sot e në të ardhmen. Pa u ftohur kjo veto në Bukuresht më 03.04.2008, zv.ministri grek i jashtëm bëri turneun aventuror me thirrje të ethshme për të mbrojtur shtrirjen e helenizmit në Shqipërinë e jugut edhe atje ku s'ka këmbë pakice greke, duke vënë në lëvizje shkollën greke, grekomanët shqiptarë, kapitalet greke dhe kurthet e ngritura në institucionet e demokracisë kaotike shqiptare, e cila fatkeqësisht deri sot është rrumpallë e korruptuar rëndë nga politika, diplomacia e kapitalet greke, që vërshojnë dhe po i zënë frymën ekonomisë shqiptare të shkatërruar nga tranzicioni demokrat skizofren shqiptar; politika greke nisi tentakulat përmes shkollës greke, kishës ortodokse greke (e cila e bëri A.Janullatosin kaposhin e kishës autoqefale ortodokse shqiptare, i cili kërkon nga helen të bëhet edhe shqiptar pa gjak shqiptari, me synimin e Kalit të Trojës në radhët e të krishterëve shqiptarë, që i ka përçarë tashmë). Shikoni si po ngrihet katedralja ortodokse greke në mes të Tiranës dhe pa dyshim do t'ia dëgjoni avazin, siç po bëjnë me kishat e tjera ortodokse shqiptare dhe siç bëjnë serbët me kishat shqiptare në Kosovë, duke të dhënë dorën e marrë krahun, pastaj kokën...Pas këtyre vërshuan kapitalet mashtruese, trafiqet dhe shfrytëzimi i varfërisë së shqiptarëve për të bërë "vorio-epirotas", kunguar e marrë shtetësinë greke me emrat e njohur grekë me s-në pas. Erdhi dita kur zonja Bakojani, ministre e jashtme, shpejtoi të vinte në Tiranë për t'i mbrojtur nga akuzat e dukshme botërisht dhe pas saj zv.ministri i jashtëm vizitoi "domenin grek" në trojet e lashta shqiptare qysh para ardhjes së helenëve, për fatin e zi të pellazgo-ilirëve e shqiptarëve dhe më gjerë në Evropë dhe në botë. Ajo nënshkroi traktatin detar (skandalin e naftës), që e quajti fitore strategjike helene, se në fakt iu dhurua deti shqiptar për hesapet klienteliste, pavarësisht se opinioni shqiptar protestoi fort, megjithëse edhe BE po hesht ende, ndofta nuk e di pazarin?! Ç'të zgjatem më tej, se shqiptarët lexojnë gati çdo ditë lajme që të rrëqethin për bëmat e qëndrimet e "miqve" fqinjë me qeveritarët tanë demokratë të kulluar, që u ka dalë kallai. Tani së fundi, pasi u bë regjistrimi i popullsisë sipas diktatit grek, komisioni dypalësh qeveritar po studion dhe harton vendndodhjet e pakicës greke në Shqipëri, sigurisht edhe në zona ku s'ka pakicë greke, por që do futen si zona të përfshira në "Vorio-Epir", që nga Korça në Himarë, me hapësirë prej lumit Shkumbin, siç është synimi minimum i "Idesë së madhe" helene, me perspektivë shpalljen e autonomisë së "Vorio-Epirit", që i mbeti peng zonjës Bakojanis në 2008-ën, pas fitores strategjike për kufirin detar në Jon, ku u arrestua hapësira jonë detare. Greqia zyrtare akuzon shqiptarët se nuk bëjmë asnjë shkrim pozitiv për të! Jo vetëm që ky mendim është i padrejtë, por le të japin grekët një shkrim miqësor për shqiptarët, veç vërejtjeve, kërkesave dhe udhëzimeve e urdhrave për t'u sjellë siç u pëlqen grekëve jo miq të shqiptarëve. I akuzuari akuzon, gënjen se diçka do të mbetet. Shqiptarët s'i hanë pallavrat llaka-llaka. Greqia zyrtare mohon edhe historianët e vet antikë për të vërtetat historike mbi shqiptarët fqinjë "barbarë", d.m.th jo grekë, dhe po bëhen shekuj që na shesin moral kallp. Gjynah për tellallët e vjetër e të rinj, që e përlyejnë keq demokracinë greke edhe sot gjatë integrimeve në BE. Si jurist, si qytetar, si atdhetar shfaq dhembjen e kombit shqiptar dhe protestën time në shumë shkrime, se si ende sot, pas një historie të tërë aventurash dhe kolonizimesh helene në trojet natyrore etnike shqiptare, me bekimin e fuqive të mëdha mbrojtëse të Greqisë, faktori ndërkombëtar po mashtrohet ende sot dhe futet në kriza për faj të orekseve makute panhelene në Ballkan dhe më gjerë. Ky faktor ndërkombëtar le të hapi arkivat e tejmbushura me bëmat e shovenëve grekë dhe të analizohen e sintetizohen me gjakftohtësi, me veprimet e mosveprimet e ditëve të sotme, për të vërtetuar akuzat e vërteta kundër panhelenizmit dhe t'u jepet fund dhelpërive greke të njohura e sekrete edhe kur bëjnë dhurata. Këto veprime tregojnë se Greqia synon edhe gjatë rrugës së integrimit euroatlantik të Ballkanit të zhvatë sa më shumë të jetë e mundur edhe troje të fqinjëve, duke u hequr si udhërrëfyese dhe garantuese e rrugës sonë për në BE e NATO përmes Athinës, siç u përpoq të bënte edhe Millosheviçi etj. etj. në kohëra të ndryshme. Ky është qëllimi edhe i mosnjohjes ende të pavarësisë së Kosovës, veç qëndrimit të njohur gjatë luftës çlirimtare të UCK-së dhe faktorit ndërkombëtar e NATO-s. Paralelizmi me konfliktin në Qipro, për "Vorio-Epirin" apo emrin e Maqedonisë, për varrezat greke në Shqipëri, për çështjen e skandalit të kufirit detar për naftën në Jon, marshimet e politikanëve grekë në Himarë e gjetkë, fjalori propagandistik dhe bëmat e diplomatëve e konsujve grekë në Shqipëri, ecejaket me tamtame të krerëve të pakicës greke në Athinë, fshesat greke me mërgatën ekonomike në Greqi, akuzat kundër intelektualëve që mbrojnë të drejtat kombëtare, por që zyrtarë të lartë ose jo grekë i quajnë ultranacionalistë e që cenojnë e minojnë marrëdhëniet e fqinjësisë së mirë etj. janë pa dyshim shenja ogurzeza për marrëdhëniet e Greqisë me fqinjët dhe për të ardhmen e Ballkanit. Ne kemi të drejtë të shqetësohemi dhe të ngremë zërin e drejtësisë për t'i demaskuar mashtrimet grekomëdha dje, sot dhe në të ardhmen, gjë që justifikon edhe gjuhën tonë, që grekët e quajnë të ashpër, por jo më e ashpër se ajo e zëdhënësve diplomatikë grekë, mediave greke, e grupeve ksenofobe kundër shqiptarëve. BE dhe NATO në këtë botë rrëshqitëse në kriza sfilitëse ekonomike e politike me përmasa të krizës botërore të sistemit gjithëpërfshirës sot dhe sfidat që na presin në këtë shekull ngrihen shumë pikëpyetje edhe për qëndrimet e çdo vendi për sjelljet e tij reaguese, në veçanti siç është Greqia në vorbullën e falimentimit ekonomik dhe në shfaqjet e nacionalizmit ekstrem, racizmit dhe nxitjes së qarqeve fashistizuese e anarkike, pavarësisht se BE po bën të pamundurën për ta mbajtur Greqinë në vathën e vet si veshka në mes të dhjamit për arsye të gjeopolitikës dhe të shërbimeve që u ka bërë në politikën mesdhetare. Por politika shovene bizantine e Greqisë zyrtare është tashmë e ekspozuar qartë me synimet e saj, por që BE bën sikur nuk ia sheh dhe i vë furka që të mos rrëshqasë atje ku e kanë çuar politikat e mbrapshta grekomëdha në të katër horizontet. Këto synime greke tashmë që nga 1844 janë dukshëm si litari i Nastradinit i lënë jashtë varrit, ku BE po pengohet vazhdimisht dhe nuk merr masa kirurgjike për t'i vënë Greqisë kufirin te thana para se të marrë veprime të çfarëdoshme provokuese, kërcënuese e sulmuese ndaj fqinjëve të saj, kryesisht ndaj Shqipërisë, ndaj të cilës i ka drejtuar topat e mëdhenj dhe veprimtarinë e nëndheshme apo të hapur në marrëdhëniet e shumta me të gjatë këtij tranzicioni sfilitës e çoroditës, aspak normal për ecurinë e vendit e fqinjësisë së mirë. Nuk është rastësi që Greqia zyrtare apo lakejtë e saj brenda e jashtë vendit akuzojnë rëndë Republikën e Shqipërisë dhe shqiptarët për nacionalizëm e lloj-lloj absurditetesh edhe me paradat ushtarake zyrtare para krerëve grekomëdhenj dhe para përfaqësive diplomatike dhe institucioneve të tjera ndërkombëtare atje. Valët e këtyre veprimeve janë si valët e detit, të papërmbajtura, agresive dhe cinike. Këto vërejtje tonat për qëndrimet zyrtare ose jo greke, nuk janë sulme, siç i komentojnë zyrtarët grekë, por janë tërheqje vëmendjeje se ku i çon mushka ata me këto mëtime, në një kohe kur mendohet se fryn një erë e re ndërtuese në BE, por që Greqisë nuk i pëlqen, se u vë mure orekseve të vjetra e të reja të saj. Si rrjedhojë, në radhë të parë, diplomacia shqiptare, me përfaqësuesit e saj në Athinë e gjetkë në konsullata deri tek kryediplomati në Tiranë, pastaj qeveria shqiptare nuk duhet të bëjnë sehir dhe të 'hanë' sheqerkat e Kalit të Trojës grek dhe të shtojnë zullumet dypalëshe me Greqinë. A s'i kanë parë diplomatët shqiptarë dhe deputetët e politikanët shqiptarë që kanë vizituar faltoren greke në Athinë ato gdhendje grekomëdha që i sheh tërë bota?! Si nuk ka reaguar askush publikisht para opinionit shqiptar e ndërkombëtar?! Pra, përkundrazi, duhet t'i vënë gishtin kokës të dy palët, se po ecin në terrene të minuara keqas me veprimet dhe mosveprimet e tyre faqe popujve dhe botës, duke mos i ndalur aventurat grekomëdha, që s'kanë të sosur, përkundrazi, janë vepruese në shumë drejtime. Shqiptarët gjithmonë kanë treguar vigjilencë, por në këtë tranzicion vigjilenca ka rënë poshtë e më poshtë, se gjatë këtij tranzicioni tragjiko-komik kanë ndodhur shumë ngjarje tronditëse e tragjike mes dy vendeve. Prandaj është koha të veprojmë me pjekuri e maturi që shovenët grekë të mos na përdhosin varret e të parëve, amanetet e të parëve, të mos ngrenë përmendore dhe institucione provokuese në trojet tona, as administrative, as fetare të kallëpit të tyre bizantin. Përkundrazi, kemi ne kërkesa ligjore për t'u ngritur përmendore heronjve tanë që luftuan për lirinë e pavarësinë e Greqisë, për ata që u masakruan nga genocidet greke, që u dogjën, u vranë apo u helmuan dhe u dëbuan nga trojet etnike natyrore e historike, nga Çamëria, siç i themi ne shqiptarët apo nga Thesprotia siç njihet botërisht e historikisht (një lloj siç themi për vete Shqipëria dhe bota na njeh si Albania). Ende çamët jetojnë jashtë vatrave stërgjyshore për faj të politikës greke së pari dhe më gjerë edhe pasi riatdhesoi të gjithë grekët e tjerë pas konflikteve luftarake të kohës. Vetëm për çamët (etnikët epirotas të Thesprotisë) vijojnë përgojimet si bashkëpunëtorë të hitlerianëve dhe mohimet për të drejtat dhe liritë themelore të njeriut, tragjedi pa fund?! Është koha e integrimit në BE, por edhe koha kur Greqia duhet të kërkojë ndjesë dhe të dëmshpërblejë për fajet e mëkatet e saj në veçanti ndaj shqiptarëve, t'u japë fund aventurave gjeopolitike, ndërsa BE, OKB, OSBE etj. të rivendosin padrejtësitë shekullore ndaj kombit tonë të copëtuar tragjikisht nga mashtrimet gjakësore të fqinjëve, jo me metodat kolonizuese, por me ato ligjore e paqësore që propagandohen e realizohen pjesërisht sot në BE. Shqiptarët janë gjithnjë paqësorë, s'kanë bërë sulme kolonizuese, veçse janë mbrojtur fuqimisht për mbijetesë në trojet e veta etnike, natyrore e historike. Jepini Cezarit atë që i takon, ndryshe Ballkani do vuajë, por do vuajë edhe BE e më gjerë. Ashtu siç vëzhgohet dhe i vihen kushte Shqipërisë për integrim në BE, ashtu BE duhet të vigjilojë edhe ndaj Greqisë, që t'i zbulojë prapësitë e saj me fqinjët brenda e jashtë saj. Si nuk i shikojnë diplomatët e BE-së këto gdhendje makabre në altarin demokrat grek apo nuk dinë greqisht?! O kuje më diell! Plagët që s'kanë zënë kore nuk mbyllen me harresë historike, siç bënë Greqia zyrtare, anëtare e BE dhe OKB. Asnjë lëshim, asnjë kompromis vrastar dhe antikombëtar shqiptar, asnjë përulje kameleone, asnjë gjunjëzim për çështje parimore e ligjore etnike, natyrore e historike me fqinjët. Kohët e turbullta në krizat që përjetojmë duhen të na vënë mend e jo të përulemi para formulave të sheqerosura, por që brenda janë helm me veprim të ngadaltë. Nuk bëhet fjalë për etiketimet nacionaliste, siç na quajnë edhe ca qeveritarët tanë gjoja demokratë, por për qëllime atdhetare e paqësore për t'u bërë ballë krizave varrosëse, për të mbijetuar e përparuar, siç e meritojmë me djersën e ballit, me gjakun e derdhur për liri e pavarësi në shekuj. Dritë dhe vetëm dritë mbi prapësitë dhe dredhitë e kohëve moderne dhe vendimmarrjet e më të fortëve. Pa urtësi, pa drejtësi, nuk ka paqe e qetësi!

Berisha: Turqit i kanë pasion gratë shqiptare

Kryeministri, Sali Berisha përforcon deklaratën e bërë në Ankara, se mes shqiptarëve dhe turqve ka lidhje gjaku, duke shtuar dje se kjo lidhje jo vetëm është e fuqishme por dhe se pasioni i turqve për gratë shqiptare është sipas tij i njohur botërisht. “Janë mbi 6 milion shqiptarë në Turqi, me miliona martesa dhe është botërisht i njohur pasioni i turqve për të marrë shqiptare dhe këtë e kanë parësore. Atëherë, do të themi se këta nuk kanë gjak shqiptar, se nuk kanë gjak të përzier?! Mund të them që lidhjet e gjakut janë të fuqishme”,- deklaroi Berisha në mbledhjen e grupit parlamentar të PD-së, ku informoi deputetët rreth vizitës së tij zyrtare dy ditore në Ankara. Në mbrojtje të tezës së tij kryeministri nuk nguroi gjithashtu t’i cilësonte “patriotë pa atdhe”, historianët që e kundërshtuan ashpër tezën e tij në forumin që “Gazeta Shqiptare” prej tre ditësh ka hapur për këtë çështje. “Meqenëse disa patriotë pa atdhe janë ndier të lënduar, sepse unë kam folur për lidhje gjaku, ju them këtyre zotërinjve që çdo ditë shesin injorancën e tyre në shkrime, se cila është origjina e fiseve ilire dhe cila është origjina e fiseve turke është qartësisht e njohur dhe se cilit grup i përkasin fiset iliri edhe cilit grup i përkasin fiset turke. Këto janë në njohuritë elementare të teksteve të shkollave të të gjitha niveleve, por të mendosh se vetëm gjaku i fiseve qenka lidhja e vetme e gjakut, kjo është qesharake”, deklaroi Berisha. Duke vijuar mandej replikën e tij me historianët, kryeministri shtoi gjithashtu se “në vend që të krenohen, ndihen të lënduar. Këta janë patriotë apatride, pra, njerëz që vënë një etiketë. Një komb që zuri karrigen e kryeministrit të asaj perandorie, minimumi 42 herë! Por këto i lëmë në arkiva, ne marrim këtë realitet. Se si u lënduan këta patriotë pa atdhe, nuk e mora vesh! Ndaj këtyre zotërinjve ju them shkruani sa të mundeni dhe protestoni. Ne do t’u qëndrojmë kudo që të ketë lidhje gjaku ky komb. Ne jemi krenarë me ta! Duhet të bëhemi realistë. Edhe Rilindjen tonë e themeluan shqiptarët në vendet e tjera dhe i bënë kombit shërbimin më të madh”, u shpreh Berisha. Në funksion të këtij qëndrimi ai solli madje, sikundër u shpreh edhe një sërë faktesh historike që sipas tij i jepnin të drejtë kësaj teze. “Shqiptarët ndihen me të drejtë krenarë me Skënderbeun, por nuk mund të injorojnë se dhe Barbarossa ishte shqiptar dhe ishte zot i deteve për kohën që jetoi. Shqiptarët janë krenarë me Lekën, por nuk mund të mohojnë se Sinan Pasha zotëroi hapësirat nga deti Balltik në detet e Jemenit. Shqiptarët janë krenarë me Naimin, por është fatlum fakti që Samiu, i cili shkroi librin e shenjtë të shqiptarësisë, është njëkohësisht themeluesi i turqishtes moderne, me fjalorin e tij. Le ta lëmë mënjanë, se perandoria është në arkiv. 100 vitet janë vitet e bashkëpunimit dinjitoz midis dy vendeve dhe kombeve mike, sovrane”, përfundoi Berisha.

Kanë apo jo shqiptarët lidhje gjaku me turqit? Kjo është pikëpyetja provokative e një debati të hapur sëfundmi nga kryeministri, Sali Berisha, në prag të 100-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë. Nga Ankaraja, ku ndodhej për një vizitë zyrtare dy ditore (5-6 prill), deklarata e shefit të ekzekutivit se mes dy kombeve ekziston një lidhje genetike ka nxitur menjëherë reagimin e historianëve e studiuesve më të njohur në vend. “Gazeta Shqiptare” me anë të këtij forumi ndan sot me lexuesit qëndrimet për këtë çështje të Moikom Zeqos, Auron Tares e Behar Gjokës lidhur me një pyetje të përbashkët drejtuar secilit prej tyre: “Si e komentoni deklaratën e kryeministrit Berisha, sipas të cilit mes shqiptarëve dhe turqve ka marrëdhënie gjaku?”.
*****
MOIKOM ZEQO (historian, arkeolog, studiues, shkrimtar)
Dua të jem tërësisht gjakftohtë, larg çdo emocioni politik. Në mos gaboj filozofi francez flet se edhe në politikë ka metafora, pra ka metafora politike, por përherë konvencionale. Thënia se tërë popujt e botës janë vëllezër është një metaforë e tillë, akoma më skajshëm tri sloganet e famëshme të Revolucionit Francez janë “Liberte, Egalite, Fraternite!” (Liri, Barazi, Vëllazëri). Kështu është krijuar një metaforologji politike, që përdoret ende sot, pavarësisht saktësisë kuptimore, shkencore. Ne mund të themi se gjithë shqiptarët janë vëllezër, pavarësisht se nuk na ka lindur e njëjta nënë në nocionin biologjik, domethënë nuk kemi të njëjtin gjak në deje. Në rastin konkret deklarata e kryeministrit shqiptar apo edhe ajo e kryeministrit turk se të dy popujt (kuptohet që nuk janë i njëjti popull) janë vellezer, miq, etj. është një metaforologji politike, absolutisht konvencionale, formula verbale që në të vërtetë nuk përkufizojnë, as përcaktojnë, të gjithë i dëgjojnë, po askush nuk bën një indentifikim, pra janë në substancë dekorative. Fjalët e kryeministrit shqiptar në faqen zyrtare të Këshillit të Ministrave “..e them vëllazërore se e theksuat ju që kemi lidhje gjaku” e tejkalon konvencionalitetin e metaforës politike, apo sloganin “vëllezër”. Që një përqindje e popullit turk mund të kenë qenë edhe shqiptarë (arsyet historike, emigacionet etj), ashtu siç ndodh, apo ka ndodhur me një përqindje shqiptarësh edhe tek popujt e tjerë (arbëreshët në Itali, arvanitët në Greqi) nuk është aspak një status shkencor themelor i përcaktimit të individualitetit etnik të popujve shqiptarë, grek, turk, italian etj. Janë të gjithë popuj të ndryshem. Në konotacionin shkencor të shqiptarëve dhe të turqeve dallimet linguistike dhe të etniciteteve janë të ndryshme qartësisht dhe këtu nuk hyn në logjikë asnjë lloj përqindje gjaku “të përbashkët” për të mohuar dhe sfumuar se dy kombet janë i njëjti komb(?!), gjë që askush nuk e ka thënë seriozisht deri më sot. Gjuha shqipe, që e ka farkëtuar në mijëvjeçarë etnicitetin shqiptar është një gjuhë indoeuropiane, krejt e veçantë, kurse gjuha turke përfshihet në familjen e gjuhëve turanike me mbi 30 gjuhë si turkmenishtja, gjuhët uzbeke, azerbaixhane, tartare, kirkize etj. pra nuk ka lidhje në susbstancë me gjuhën shqipe. Raportete midis dy gjuhëve janë edhe raporte midis dy kombeve, por pa mohuar asnjëherë domosdoshmërinë e lidhjeve politike, ekonomike etj. Por edhe nga kjo pikëpamje nuk kemi asnjë lidhje gjaku. Në politikë ka edhe lapsuse, ose edhe metafora të hipertrofizuara politike krejt të panevojshme, ose që krijojnë konfuzion. Politikanët shqiptarë duhet ta mësojnë më në fund këtë të vërtetë.
*****
AURON TARE (historian, studiues, publicist)
Deklarimi i fundit i z.Berisha mbi afërsinë e gjakut shqiptar me atë turk sigurisht nuk është i vetmi në vazhdën e deklarimeve bombastike që bën kryeministri sa herë që del jashtë Shqipërisë. Këto deklarime duhen marrë seriozisht pasi kuptohet qartë që z.Berisha është në përpjekje të vazhdueshme për të gjetur aleatë tashmë që kancelaritë perëndimore e kanë mbyllur derën e vizitave protokollare. Në këtë logjike ishte propozimi mbi gjuhën e detyrueshme kineze në shkolla një deklaratë që edhe vetë me sa u duk nuk e mori shumë seriozisht. Deklarata tjetër mbi lidhjet e gjakut me popullsinë Azere një deklaratë në dukje qesharake por mjaft e rrezikshme pasi kjo teori është një prej teorive të akademikëve serbë mbi prejardhjen e popullsisë shqiptare. Deklarata e fundit mbi lidhjen e gjakut të shqiptarëve me popullsinë turke është sigurisht në vazhdimësi llogjike për të kënaqur në një mënyrë sa më servile mikpritësit e tij turq. Jam i sigurtë se nëse kryeministri grek do ta ftonte për vizite zyrtare në Athinë do të dëgjonim një deklaratë të përafërt mbi lidhjet e gjakut që kanë shqiptarët me popullin grek. Pra mendoj se deklarata të tilla nuk duhen marrë shumë seriozisht në kontekstin që ato bëhen pasi janë thjesht qëndrime të përulura të Berishës ndaj mikpritësve të tij politikë. Rrezikshmëria e këtyre deklaratave nga ana tjetër qëndron në faktin se kryetari i qeverisë portretizon në takimet me të huajt një qëndrim sa servil aq edhe qesharak. Qëndrime të cilat të përkthyera në veprime konkrete dëmtojnë rëndë interesat kombëtare të Shqipërisë siç është rasti i kufirit detar, koncesionet e mëdha që jep në vijën detare, tolerimet në rregjistrimin e popullsisë dhe mjaft veprime të tjera. Që shqiptarët dhe turqit kanë një histori të përbashkët 500 vjeçare ky është një fakt historik i pakundërshtueshëm por që shqiptarët dhe turqit kanë lidhje gjaku ky është një deklarim siç e thashë edhe më parë sa qesharak aq edhe i rrezikshëm pasi i jep argumente atyre historianëve ballkanikë që vazhdojnë të kundërshtojnë autoktoninë e banorëve shqiptarë jo vetëm në Shqipëri por edhe në Kosovë dhe Maqedoni. Mund të kujtojmë deklaratën e Millosheviçit në 1989 në Fushë-Kosovë kur tha se popullsia kosovare është një popullsi e sjellë nga turqit në Kosovë pas betejës së famshme midis serbëve dhe turqve në Fushën e Kosovës. Deklarata e Berishës besoj se nuk ka shumë ndryshim nga ajo e Millosheviçit apo jo? Prandaj mendoj se përpos deklaratës servile të Berishës në Turqi mund të shikojmë edhe një përpjekje të tij për një aleancë me faktorë anti-europianë, një lëvizje kjo shumë e ngjashme me vitin 1996 e përshkruar mjaft mire nga gazetari, Mero Baze në librin e tij kur Presidenti Berisha kërkonte aleatë jo vetëm në faktorin mysliman por edhe në organizata të cilat më vonë u bënë mjaft të famshme në luftën e tyre anti-europiane.
*****
BEHAR GJOKA (studiues)
Pranëvënia e dy situatave, pritje vllazërore dhe lidhje gjaku, me njëherë të vë në mendim, për të parë të djeshmen, të sotmen dhe të nesërmen e dy popujve dhe kombeve tanë. Në logjikën formale, në fakt jemi në një situatë kortezie diplomatike,si dhe të një afrie fatesh përbashkëta, madje që është përdorur për shumë kohë dhe herë, edhe në raste të tjera, që nuk është nevoja të përmenden. Nga ana tjetër, në aspektin e logjikës së brendshme, vetëm të kësaj rrethane, pra ku kemi pritje vëllazërore, por edhe lidhje gjaku, probelimi tashmë do të kërkonte një thirrje të memorjes historike. Fati i përbashkët, pjesë e rajonit dhe e gadishullit Ballkanik, madje edhe si porta të ndërlidhjes së dy anëve të botës, të Perëndimit me Lindjen, ku Shqipëria si gjeografi dhe histori është më shumë perëndim, nga ana tjetër, Turqia është porta për në lindje, ka bërë që edhe tani të ruhen marrëdhëniet e mira, më tepër se sa miqësore, veçse Shqipëria duke u gjendur në qarkëzimin sllavo-ortodoks, në rajon e ka parë si aleat më të ngushtë Turqinë. Por kjo nuk do të thotë kurrsesi, që lidhjen e gjakut ta anashkalojmë, sepse në fakt kemi lidhje miqësore, mbase edhe gjaku, por është fakt miliona shqiptar të dikurshëm, të ikjeve të hershme dhe të vonë, tashmë pothujase janë asimiluar si gjuhë dhe doke, madje kjo ngjet krejt ndryshe me fatin e arbreshëve të Italisë, të cilët edhe pse po kapërcehen 500 vjet, vijojnë të flasin dhe shkruaj gjuhën shqipe, edhe si pasojë e hapësirës së krijuar nga shteti italian në të gjithë kohërat. Pra, lidhjet e prekshme të gjakut, duke qenë në kohërat moderne, do të duhet të shoqërohen edhe me pranimin e indentitetit gjuhësor dhe arsimor. Mandej, nga ana historike, prania e sundimit të perandorisë osmane, për disa shekuj, ndonëse ka një përpjekje edhe të historianëve për të mos e tajtuar si pushtim, çka krijon jo pak pështjellim, si dhe mbi të gjitha, nuk duhet harruar se fati i përbashkët, për pjesën dërrmuese të shqiptarëve, besimi i përbashkët në fenë islame, nuk do të thotë se jemi mbetje e asaj Perandorie, përkundrazi kemi indentitetin dhe integritetin tonë. Pra, me Turqinë apo me çdo shtet tjetër, më shumë se lidhje vëllazërore, se sa lidhje gjaku, tashmë duhet të synojmë të vendosim reciprocitetin në marrëdhëniet dypalëshe, duke i qenë miënjohës për njohjen e pavarësisë së Kosovës, por edhe një rregullator thelbësor i marrëdhënieve rajonale dhe më gjerë. Duke qenë popull në zgrip të dy botëve, të dy qytetërimeve, si fat historik dhe bashkëkohor, simbas njohjes dhe përvojës së kombit shqiptar, sërish ne shqiptarët e gadishullit dhe kudo që gjallojmë, duhet të jemi të hapur me të gjitha pikat e horizontit, por pa nxjerrë nga mendja të vërtetat historike, se në themel të marrëdhënieve të kombeve, shteteve, popujve, përveç interesit dhe fatit të përbashkët, thelbësore është vendosja e partneritetit dhe reciprocitetit, real dhe ligjor.

Gazeta Sqhiptare  9 dhe 10 Prill 2012